Vivekachudamani 241

tattvam padabhyam abhidhiya manayoh
brahmatmanoh sodhitayoryadittham |
srutya tayostattvamasiti samyag
ekatvam eva pratipadyate muhuh ||
(Sankaracarya's Vivekachudamani 241)

If Sruti in its maxim 'That Thou Art‘, repeatedly establishes the absolute oneness of Brahman and the Self, indicated by the term "That"(Tat) and "Thou"(Tvam) respectively, then divesting these terms of their relative associations, they're implied but not literal meanings are to be understood.

We all have relationships—no one lives in a vacuum—and each of us also has a relationship with the Supreme Lord, Sri Hari. Our basic relationship with the Supreme Lord is that of parts to the whole: God is great; we're small. He's like the sun, the ocean, or fire; we're like the sun's rays, drops of the ocean, or sparks of the fire. Ultimately, God is the source of our existence, and we're all parts of His energy. As such, we all have an inseparable relationship with Him.

How we relate with Him is up to us. Most people in this material world are trying to forget God entirely. The Prema-vivarta and other Vedic writings say that we've come here in the first place because we want to forget God, and He allows us to do that. He doesn't interfere with our free will. He keeps Himself out of sight, maintains us at a distance, and provides all our necessities of life while patiently waiting for us to turn towards Him again.

Jika Sruti dalam pepatahnya 'That Thou Art', berulang kali menetapkan kesatuan absolut antara Brahman dan Diri, yang ditunjukkan oleh istilah "That" (Tat) dan "Thou" (Tvam) ​​masing-masing, kemudian melepaskan syarat-syarat dari asosiasi relatif mereka, mereka tersirat tetapi bukan makna harfiah yang harus dipahami.

Kita semua memiliki hubungan - tidak ada yang hidup dalam kekosongan - dan kita masing-masing juga memiliki hubungan dengan Tuhan Yang Maha Esa, Sri Hari. Hubungan dasar kita dengan Tuhan Yang Maha Esa adalah bagian dari keseluruhan: Tuhan itu agung; kami kecil. Dia seperti matahari, lautan, atau api; kita seperti sinar matahari, tetesan samudera, atau percikan api. Pada akhirnya, Tuhan adalah sumber dari keberadaan kita, dan kita semua adalah bagian dari energi-Nya. Dengan demikian, kita semua memiliki hubungan yang tidak terpisahkan dengan-Nya.

Bagaimana kita berhubungan dengan Dia tergantung pada kita. Kebanyakan orang di dunia material ini berusaha melupakan Tuhan sepenuhnya. Prema-vivarta dan tulisan-tulisan Veda lainnya mengatakan bahwa kita pertama kali datang ke sini karena kita ingin melupakan Tuhan, dan Dia mengizinkan kita untuk melakukan itu. Dia tidak mengganggu kehendak bebas kita. Dia menjauhkan diri-Nya dari pandangan, menjaga kita dari jauh, dan menyediakan semua kebutuhan hidup kita sambil dengan sabar menunggu kita untuk berbalik kepada-Nya lagi.

ஸ்ருதி அதன் அதிகபட்ச 'தட் நீ ஆர்ட்' இல், முறையே "அது" (டாட்) மற்றும் "நீ" (த்வம்) என்ற வார்த்தையால் சுட்டிக்காட்டப்பட்ட பிரம்மம் மற்றும் சுயத்தின் முழுமையான ஒற்றுமையை மீண்டும் மீண்டும் நிறுவுகிறது என்றால், அவற்றின் உறவினர் சங்கங்களின் இந்த விதிமுறைகளைத் திசைதிருப்பினால், அவை குறிக்கப்படுகின்றன, ஆனால் நேரடி அர்த்தங்கள் புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை.

நாம் அனைவருக்கும் உறவுகள் உள்ளன-யாரும் வெற்றிடத்தில் வாழவில்லை - நாம் ஒவ்வொருவரும் உச்ச இறைவன் ஸ்ரீ ஹரியுடன் உறவு வைத்திருக்கிறோம். உன்னதமான இறைவனுடனான நமது அடிப்படை உறவு ஒட்டுமொத்த பகுதிகளாகும்: கடவுள் பெரியவர்; நாங்கள் சிறியவர்கள். அவர் சூரியன், கடல் அல்லது நெருப்பு போன்றவர்; நாங்கள் சூரியனின் கதிர்கள், கடலின் சொட்டுகள் அல்லது நெருப்பின் தீப்பொறிகள் போன்றவர்கள். இறுதியில், கடவுள் நம் இருப்புக்கான ஆதாரமாக இருக்கிறார், நாம் அனைவரும் அவருடைய ஆற்றலின் பகுதிகள். அதுபோல, நாம் அனைவரும் அவருடன் பிரிக்க முடியாத உறவைக் கொண்டிருக்கிறோம்.

அவருடன் நாம் எவ்வாறு தொடர்பு கொள்கிறோம் என்பது நம்முடையது. இந்த பொருள் உலகில் பெரும்பாலான மக்கள் கடவுளை முழுவதுமாக மறக்க முயற்சிக்கின்றனர். பிரேமா-விவர்தா மற்றும் பிற வேத எழுத்துக்கள் நாம் கடவுளை மறக்க விரும்புவதால் இங்கு முதன்முதலில் வந்துள்ளோம் என்று கூறுகின்றன, அதைச் செய்ய அவர் நம்மை அனுமதிக்கிறார். அவர் எங்கள் சுதந்திரத்திற்கு தலையிட மாட்டார். அவர் தன்னை பார்வையில் இருந்து விலக்கி வைத்திருக்கிறார், நம்மை தூரத்தில் பராமரிக்கிறார், நம்முடைய வாழ்க்கைத் தேவைகள் அனைத்தையும் அளிக்கிறார், அதே நேரத்தில் நாம் மீண்டும் அவரை நோக்கி திரும்புவதற்காக பொறுமையாக காத்திருக்கிறோம்.