The wrestler and the most beautiful eyes
A famous wrestler was majestic in his looks and a terror to his rivals naturally there was a beautiful lady in the village Ponnachi. (pon in Tamil means gold.) Everyone who saw her swore that she richly deserved her name.
Her complexion came closest to the yellow metal. Her dance-like walk, her height, and her dimpled cheeks made her the much-acclaimed beauty in her village. But the most prominent feature of her face was her eyes, very large, round and from which you cannot take your eyes off.
Her complexion came closest to the yellow metal. Her dance-like walk, her height, and her dimpled cheeks made her the much-acclaimed beauty in her village. But the most prominent feature of her face was her eyes, very large, round and from which you cannot take your eyes off.
Once he saw her eyes, he could not think of anything else. As if possessed he sought her hand in marriage, something which Ponnachi was only too eager to give. Villidasan was virtually consumed by his love for the damsel.
He was just thinking of nothing else other than his lady love. Villidasan and Ponnachi got married on an auspicious day. Their married life was most blissful in the karmic world, which never ended. They had been married for years.
Still to Villidasan Ponnachi was the most beautiful woman in the world with the most beautiful eyes. It was springtime. Festival time at capital town of Sri Vaishnavism, Srirangam. ( vasanthotsavam).
Ponnachi wanted to see the festival. To Villidasan her slightest whim was a royal command.
He made elaborate arrangements to ensure a comfortable journey for Ponnachi. She was borne in a palanquin till the main street of Srirangam where she had to get down and walk. Ponnachi got down from the palanquin.
Villidasan who was standing nearby was stunned by her beauty. She was dressed up in an exquisite silk saree. What captivated his attention even after years of marriage was her eyes.
Villidasan could not take his eyes away from hers.
As she started to walk towards the temple, Villidasan did the unthinkable. He was walking backward-facing her, unable to see anything else but her large eyes.
Those who saw this amusing sight giggled. Some even laughed out aloud. Villidasan gave a damn to what others thought. Ponnachi was half consumed by shyness and half by pride. She too loved her husband so much that she did not have the mind to object to his act, though she knew that it made people laugh behind their backs.
This strange procession – Ponnachi walking forward, Villidasan walking backward, and the palanquin bearers and the retinue following Ponnachi – was nearing the temple gate. On the other side of the street, a very great saint was walking away from the temple followed by 1000 of his disciples.
The name of the great saint was Swamy Ramanujacharya. Swamy Ramanujacharya was amused by the strange sight – Ponnachi walking towards the temple followed by her retinue and Villidasan walking backward unable to take off his eyes from those of his beautiful wife! The great saint was moved on seeing this wonderful sight. He inquired about the couple and then sent word to Villidasan asking him to come and meet him in his ashram alone.
Swamy Ramanuja had decided to do something about that. Now, why should Swamy Ramanuja do something about Villidasan's love? As a spiritual master of people, he instinctively knew that villi’s love was quite unique.
If only Swamy Ramanujacharya could make people love something as intensely as Villidasan did, yes, he would have made a difference in their lives.at the same time if he showed villi’s love as an example to be followed, then ignorant people might mistakenly think that they also should love Ponnachi. In other words, at the present level, Villidasan’s love is not a copyable, replicable model.
So Swamy Ramanuja wanted to first shift Villidasan's love to something else and then make people understand the greatness of love. And in order to make so many people understand the meaning of love, there is no harm in shifting one person’s object of love.
So Villidasan was excited.HE came running to see acharya in his ashram as soon as he got his call.it was late in the night. The Srirangam temple would be closed for the day in another half an hour. Swamy Ramanuja wanted to accomplish his mission within that time.
He asked Villidasan in a sarcastic tone, “aren’t you shy, Villidasan? To be seeing your wife’s eyes, when the lord’s festival is on?” Villidasans ’s reply was a correct blend of humility and the force of truth.
Acharya … but ……“is there anything more beautiful than my wife’s eyes?” Swamy Ramanujacharya was waiting for this question.
What …..WILL You do if I show something more beautiful than that?”
Now villi knew for sure that there was nothing like that and so his words came with confidence.
Then …… “then I will fall in love with those eyes.
Ponnachi and I will be your slaves for the rest of our lives.”
“Deal. Come with me.”
Swamy Ramanuja took Villidasan to the sanctum sanctorum of the temple.
The lord of love, Sri Ranganathan, Thiruvarangan, was sleeping in his comfortable snake-bed.
Then the great acharya took hold of Villidasan’s hands. The acharya’s touch sent waves of electric shock in his body. Swamy Ramanuja closed his eyes and prayed to the Lord.
“oh, lord, here’s is an example of perfect love. And the whole world is steeped in misery unaware of this kind of love. I want the people to know that there is something like this love and that every one of us is capable of it. For that, you need to give these two people to me.
I know that these two people are as precious to you as your Devi and are holier than the holiest scriptures ever written on you.
I promise you, my lord, I’ll give them the reverence they deserve.
Now please, lord Ranganathan shows the beauty of your eyes to this man of love.”
A selfless prayer!
Two loving souls standing before him!
Lord Ranganathan was helpless!
He had to grant the acharya’s wish. And the great lord, whose eyes are not to be seen even by the highest of devas and the wisest of rishis, whose feet cannot even be touched by Vedas and all the knowledge in the world, opened his most beautiful eyes for Villidasan to see.
Villidasan was awe-struck; no he was love-struck. The sight lasted for a fraction of a second. Villidasan instantly fell in love with those large, beautiful eyes, for which nothing in the world is even a pale comparison.
Villi prostrated at Sri Ramanuja's feet proclaiming his slavery to the saint.
Swamy Ramanuja lifted him as a loving father would lift his loving son.
Swamy Ramanuja's eyes were so full with tears, his heart so full with love that for a few seconds he could not talk.
Villidasan continued to be in a state of ecstasy. If God decides to show his eyes even for a nanosecond, the effect will last for centuries, extending into millions of lifetimes, forever, for eternity and even thereafter. When he went back to Ponnachi that night and told about his experience, she was also transformed.
She did not whine that her husband had found another object of love.
She was ecstatic because she was the loving wife of a man to whom even the great god had shown his eyes. The next morning Pillai Uranga Villidasan gives away all his possessions, erects a small hut near Swamy Ramanuja's ashram and starts living there along with Ponnachi serving Swamy Ramanuja the entire life
Pegulat dan mata yang paling indah
Pillai Uranga Villidasan adalah pegulat yang kuat. Bukan sembarang pegulat biasa, tetapi pegulat yang sangat tinggi. Hampir semua pegulat di kerajaan Chola biasa membayarnya 'biaya perlindungan'.
Seorang pegulat terkenal tampak megah dalam penampilannya dan teror terhadap para pesaingnya tentu saja ada seorang wanita cantik di desa Ponnachi. (pon dalam bahasa Tamil berarti emas.) Setiap orang yang melihatnya bersumpah bahwa ia pantas mendapatkan namanya.
Kulitnya paling dekat dengan logam kuning. Jalannya yang seperti menari, tinggi badannya, dan pipinya yang berlesung pipit menjadikannya kecantikan yang sangat terkenal di desanya. Tetapi fitur yang paling menonjol dari wajahnya adalah matanya, sangat besar, bundar dan dari situ Anda tidak bisa melepaskan pandangan.
Kulitnya paling dekat dengan logam kuning. Jalannya yang seperti menari, tinggi badannya, dan pipinya yang berlesung pipit menjadikannya kecantikan yang sangat terkenal di desanya. Tetapi fitur yang paling menonjol dari wajahnya adalah matanya, sangat besar, bundar dan dari situ Anda tidak bisa melepaskan pandangan.
Begitu dia melihat matanya, dia tidak bisa memikirkan hal lain. Seolah memiliki, dia mencari tangan wanita itu untuk menikah, sesuatu yang terlalu ingin diberikan Ponnachi. Villidasan hampir dikonsumsi oleh cintanya pada gadis itu.
Dia hanya memikirkan hal lain selain cinta wanita itu. Villidasan dan Ponnachi menikah pada hari yang baik. Kehidupan pernikahan mereka paling bahagia di dunia karma, yang tidak pernah berakhir. Mereka telah menikah selama bertahun-tahun.
Masih di Villidasan Ponnachi adalah wanita paling cantik di dunia dengan mata paling indah. Saat itu musim semi. Waktu festival di ibu kota Sri Vaishnavism, Srirangam. (vasanthotsavam).
Ponnachi ingin melihat festival itu. Untuk Villidasan tingkahnya yang paling kecil adalah perintah kerajaan.
Dia membuat pengaturan yang rumit untuk memastikan perjalanan yang nyaman bagi Ponnachi. Dia dilahirkan dalam tandu sampai jalan utama Srirangam di mana dia harus turun dan berjalan. Ponnachi turun dari tandu.
Villidasan yang berdiri di dekatnya terkejut oleh kecantikannya. Dia mengenakan saree sutra yang sangat indah. Yang menarik perhatiannya bahkan setelah bertahun-tahun menikah adalah matanya.
Villidasan tidak bisa mengalihkan pandangan darinya.
Ketika dia mulai berjalan menuju kuil, Villidasan melakukan hal yang tidak terpikirkan. Dia berjalan mundur menghadapnya, tidak bisa melihat apa pun selain matanya yang besar.
Mereka yang melihat pemandangan lucu ini terkikik. Beberapa bahkan tertawa terbahak-bahak. Villidasan peduli dengan apa yang dipikirkan orang lain. Ponnachi setengah dikonsumsi oleh rasa malu dan setengah karena kesombongan. Dia juga sangat mencintai suaminya sehingga dia tidak memiliki pikiran untuk menentang tindakannya, meskipun dia tahu bahwa itu membuat orang tertawa di belakang mereka.
Prosesi aneh ini - Ponnachi berjalan maju, Villidasan berjalan mundur, dan pembawa tandu serta rombongan yang mengikuti Ponnachi - mendekati gerbang kuil. Di seberang jalan, seorang suci yang sangat besar sedang berjalan meninggalkan kuil diikuti oleh 1000 muridnya.
Nama santa agung itu Swamy Ramanujacharya. Swamy Ramanujacharya merasa terhibur dengan pemandangan aneh itu - Ponnachi berjalan menuju kuil diikuti oleh pengiringnya dan Villidasan berjalan mundur tidak dapat melepaskan pandangannya dari pandangan istrinya yang cantik! Santo yang agung tergerak untuk melihat pemandangan yang indah ini. Dia bertanya tentang pasangan itu dan kemudian mengirim kabar ke Villidasan memintanya untuk datang dan menemuinya di ashram sendirian.
Swamy Ramanuja telah memutuskan untuk melakukan sesuatu tentang itu. Sekarang, mengapa Swamy Ramanuja harus melakukan sesuatu tentang cinta Villidasan? Sebagai seorang guru spiritual orang, ia secara naluriah tahu bahwa cinta villi cukup unik.
Jika saja Swamy Ramanujacharya dapat membuat orang mencintai sesuatu yang sama kuatnya dengan Villidasan, ya, ia akan membuat perbedaan dalam kehidupan mereka. Pada saat yang sama jika ia menunjukkan kasih villi sebagai contoh yang harus diikuti, maka orang-orang bodoh mungkin secara keliru berpikir bahwa mereka juga harus mencintai Ponnachi. Dengan kata lain, pada level saat ini, cinta Villidasan bukanlah model yang dapat ditiru dan dapat ditiru.
Jadi Swamy Ramanuja ingin pertama-tama menggeser cinta Villidasan ke hal lain dan kemudian membuat orang memahami kebesaran cinta. Dan untuk membuat banyak orang memahami arti cinta, tidak ada salahnya menggeser objek cinta satu orang.
Jadi Villidasan sangat bersemangat. Dia berlari untuk melihat acharya di ashramnya begitu dia menerima teleponnya. Dia sudah larut malam. Kuil Srirangam akan ditutup untuk hari itu dalam setengah jam lagi. Swamy Ramanuja ingin menyelesaikan misinya dalam waktu itu.
Dia bertanya pada Villidasan dengan nada sarkastik, “bukankah kamu malu, Villidasan? Untuk melihat mata istrimu, kapan festival tuannya berlangsung? " Jawaban Villidasans adalah campuran yang benar dari kerendahan hati dan kekuatan kebenaran.
Acharya ... tapi ...... "adakah yang lebih cantik dari mata istriku?" Swamy Ramanujacharya sedang menunggu pertanyaan ini.
Apa ... AKAN Anda lakukan jika saya menunjukkan sesuatu yang lebih indah dari itu? "
Sekarang Villi tahu pasti bahwa tidak ada yang seperti itu dan begitu kata-katanya datang dengan percaya diri.
Lalu …… “maka aku akan jatuh cinta dengan mata itu. Ponnachi dan aku akan menjadi budakmu seumur hidup kita. ” "Sepakat. Ikutlah bersamaku."
Swamy Ramanuja membawa Villidasan ke sanctum sanctorum candi.
Sang penguasa cinta, Sri Ranganathan, Thiruvarangan, sedang tidur di ranjang ular yang nyaman.
Kemudian acharya agung memegang tangan Villidasan. Sentuhan acharya mengirim gelombang sengatan listrik di tubuhnya. Swamy Ramanuja menutup matanya dan berdoa kepada Tuhan.
“Oh, tuan, ini adalah contoh cinta yang sempurna. Dan seluruh dunia tenggelam dalam kesengsaraan yang tidak menyadari cinta semacam ini. Saya ingin orang-orang tahu bahwa ada sesuatu seperti cinta ini dan bahwa setiap orang dari kita mampu melakukannya. Untuk itu, Anda perlu memberikan dua orang ini kepada saya.
Saya tahu bahwa dua orang ini sama berharganya dengan Anda seperti Devi Anda dan lebih suci daripada tulisan suci tersuci yang pernah dituliskan pada Anda.
Saya berjanji kepada Anda, Tuanku, saya akan memberi mereka penghormatan yang layak mereka terima.
Sekarang tolong, tuan Ranganathan menunjukkan keindahan mata Anda kepada lelaki cinta ini. ”
Doa tanpa pamrih!
Dua jiwa pengasih berdiri di depannya!
Tuan Ranganathan tidak berdaya!
Dia harus mengabulkan keinginan acharya. Dan tuan yang agung, yang matanya tidak dapat dilihat bahkan oleh para dewa tertinggi dan para resi yang paling bijaksana, yang kakinya bahkan tidak dapat disentuh oleh Veda dan semua pengetahuan di dunia, membuka matanya yang paling indah untuk dilihat Villidasan.
Villidasan terpesona; tidak, dia dilanda cinta. Pemandangan itu berlangsung selama sepersekian detik. Villidasan langsung jatuh cinta pada mata yang besar dan indah itu, yang tidak ada bedanya di dunia ini selain perbandingan pucat.
Villi sujud di kaki Sri Ramanuja menyatakan perbudakannya kepada orang suci.
Swamy Ramanuja mengangkatnya seperti ayah yang penuh kasih akan mengangkat putranya yang pengasih.
Mata Swamy Ramanuja begitu penuh dengan air mata, hatinya begitu penuh dengan cinta sehingga selama beberapa detik dia tidak bisa bicara.
Villidasan terus berada dalam kondisi ekstasi. Jika Tuhan memutuskan untuk menunjukkan matanya bahkan untuk nanodetik, efeknya akan berlangsung selama berabad-abad, meluas ke jutaan kehidupan, selamanya, untuk selamanya dan bahkan sesudahnya. Ketika dia kembali ke Ponnachi malam itu dan menceritakan tentang pengalamannya, dia juga berubah.
Dia tidak mengeluh bahwa suaminya telah menemukan objek cinta yang lain.
Dia sangat gembira karena dia adalah istri yang penuh kasih dari seorang pria yang bahkan telah ditunjukkan oleh dewa agung itu. Pagi berikutnya Pillai Uranga Villidasan menyerahkan semua harta miliknya, mendirikan sebuah pondok kecil di dekat ashram Swamy Ramanuja dan mulai tinggal di sana bersama dengan Ponnachi yang melayani Swamy Ramanuja sepanjang hidup
மல்யுத்த வீரர் மற்றும் மிக அழகான கண்கள்
பிள்ளை உரங்க வில்லிடசன் ஒரு சக்திவாய்ந்த மல்யுத்த வீரர். எந்தவொரு சாதாரண மல்யுத்த வீரர் மட்டுமல்ல, மிக உயர்ந்த நிலையில் உள்ள ஒருவர். சோழ இராச்சியத்தில் கிட்டத்தட்ட அனைத்து மல்யுத்த வீரர்களும் அவருக்கு ‘பாதுகாப்புக் கட்டணம்’ செலுத்தினர்.
ஒரு பிரபல மல்யுத்த வீரர் தனது தோற்றத்தில் கம்பீரமாகவும், தனது போட்டியாளர்களுக்கு ஒரு பயங்கரமாகவும் இருந்தார், இயற்கையாகவே பொன்னாச்சி கிராமத்தில் ஒரு அழகான பெண் இருந்தார். (pon in Tamil என்றால் தங்கம் என்று பொருள்.) அவளைப் பார்த்த அனைவருமே அவள் பெயருக்கு மிகவும் தகுதியானவர்கள் என்று சத்தியம் செய்தனர்.
அவளுடைய நிறம் மஞ்சள் உலோகத்திற்கு மிக அருகில் வந்தது. அவளுடைய நடனம் போன்ற நடை, அவளது உயரம், மங்கலான கன்னங்கள் ஆகியவை அவளது கிராமத்தில் மிகவும் பாராட்டப்பட்ட அழகை உண்டாக்கின. ஆனால் அவளுடைய முகத்தின் மிக முக்கியமான அம்சம் அவளுடைய கண்கள், மிகப் பெரியது, வட்டமானது, அதிலிருந்து உன் கண்களை எடுக்க முடியாது.
அவளுடைய நிறம் மஞ்சள் உலோகத்திற்கு மிக அருகில் வந்தது. அவளுடைய நடனம் போன்ற நடை, அவளது உயரம், மங்கலான கன்னங்கள் ஆகியவை அவளது கிராமத்தில் மிகவும் பாராட்டப்பட்ட அழகை உண்டாக்கின. ஆனால் அவளுடைய முகத்தின் மிக முக்கியமான அம்சம் அவளுடைய கண்கள், மிகப் பெரியது, வட்டமானது, அதிலிருந்து உன் கண்களை எடுக்க முடியாது.
அவன் அவள் கண்களைப் பார்த்ததும் அவனால் வேறு எதையும் யோசிக்க முடியவில்லை. அவர் திருமணத்தில் அவள் கையை நாடினார் போல, பொன்னாச்சி கொடுக்க மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார். வில்லிதாசன் அந்த பெண்ணின் மீதான அன்பினால் கிட்டத்தட்ட நுகரப்பட்டார்.
அவர் தனது பெண் அன்பைத் தவிர வேறு எதையும் யோசிக்கவில்லை. வில்லிதாசனும் பொன்னாச்சியும் ஒரு நல்ல நாளில் திருமணம் செய்து கொண்டனர். அவர்களின் திருமண வாழ்க்கை கர்ம உலகில் மிகவும் ஆனந்தமாக இருந்தது, அது ஒருபோதும் முடிவடையவில்லை. அவர்கள் திருமணமாகி பல ஆண்டுகள் ஆகின்றன.
இன்னும் வில்லிதாசன் பொன்னாச்சி உலகின் மிக அழகான கண்களுடன் உலகின் மிக அழகான பெண்மணி. அது வசந்த காலம். ஸ்ரீரங்கத்தின் தலைநகரான ஸ்ரீ வைணவத்தில் திருவிழா நேரம். (வசந்தோட்சவம்).
பொன்னச்சி திருவிழாவைக் காண விரும்பினார். வில்லிதாசனிடம் அவளுடைய சிறிதளவு விருப்பமும் ஒரு அரச கட்டளை. பொன்னாச்சிக்கு ஒரு வசதியான பயணத்தை உறுதி செய்ய அவர் விரிவான ஏற்பாடுகளை செய்தார். ஸ்ரீரங்கத்தின் பிரதான வீதி வரை அவள் ஒரு பல்லக்கில் பிறந்தாள், அங்கே அவள் இறங்கி நடக்க வேண்டியிருந்தது. பொன்னச்சி பல்லக்கிலிருந்து கீழே இறங்கினார்.
அருகில் நின்று கொண்டிருந்த வில்லிதாசன் அவள் அழகைக் கண்டு திகைத்துப் போனான். அவள் நேர்த்தியான பட்டு சேலையில் அணிந்திருந்தாள். திருமணமான பல வருடங்களுக்குப் பிறகும் அவரது கவனத்தை ஈர்த்தது அவளுடைய கண்கள்.
வில்லிதாசனிடமிருந்து கண்களை அவளிடமிருந்து எடுக்க முடியவில்லை.
அவள் கோவிலை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்ததும், வில்லிதாசன் நினைத்துப்பார்க்க முடியாததைச் செய்தான். அவன் அவள் பெரிய கண்களைத் தவிர வேறு எதையும் பார்க்க முடியாமல் பின்னோக்கி அவளை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தான்.
இந்த வேடிக்கையான காட்சியைக் கண்டவர்கள் சிரித்தனர். சிலர் சத்தமாக சிரித்தனர். மற்றவர்கள் என்ன நினைத்தார்கள் என்பதற்கு வில்லிதாசன் ஒரு கெடுதலைக் கொடுத்தார். பொன்னச்சி பாதி கூச்சத்தாலும் பாதி பெருமையாலும் நுகரப்பட்டது. அவளும் தன் கணவனை மிகவும் நேசித்தாள், அவனது செயலை எதிர்ப்பதற்கான மனம் அவளுக்கு இல்லை, ஆனால் அது மக்களை முதுகில் சிரிக்க வைத்தது என்று அவளுக்குத் தெரியும்.
இந்த விசித்திரமான ஊர்வலம் - பொன்னச்சி முன்னோக்கி நடப்பது, வில்லிதாசன் பின்னோக்கி நடப்பது, மற்றும் பல்லக்குத் தாங்கிகள் மற்றும் பொன்னாச்சியைத் தொடர்ந்து வந்தவர்கள் - கோவில் வாசலுக்கு அருகில் இருந்தனர். தெருவின் மறுபுறத்தில், ஒரு பெரிய துறவி கோயிலிலிருந்து விலகி நடந்து கொண்டிருந்தார், அவரைத் தொடர்ந்து 1000 சீடர்கள்.
பெரிய துறவியின் பெயர் சுவாமி ராமானுஜாச்சார்யா. சுவாமி ராமானுஜாச்சார்யா விசித்திரமான காட்சியைக் கண்டு மகிழ்ந்தார் - பொன்னச்சி கோயிலை நோக்கி நடந்து சென்றார், அதைத் தொடர்ந்து அவரது மறுபிரவேசம் மற்றும் வில்லிதாசன் தனது அழகான மனைவியின் கண்களிலிருந்து கண்களை எடுக்க முடியாமல் பின்னோக்கி நடந்து சென்றார்! இந்த அற்புதமான காட்சியைக் கண்டு பெரிய துறவி நகர்ந்தார். அவர் தம்பதியரைப் பற்றி விசாரித்தார், பின்னர் வில்லிதாசனிடம் தனியாக வந்து தனது ஆசிரமத்தில் அவரைச் சந்திக்கும்படி கேட்டுக் கொண்டார்.
சுவாமி ராமானுஜர் அதைப் பற்றி ஏதாவது செய்ய முடிவு செய்திருந்தார். இப்போது, சுவாமி ராமானுஜர் வில்லிதாசனின் அன்பைப் பற்றி ஏன் ஏதாவது செய்ய வேண்டும்? மக்களின் ஆன்மீக மாஸ்டர் என்ற முறையில், வில்லியின் அன்பு மிகவும் தனித்துவமானது என்பதை அவர் இயல்பாகவே அறிந்திருந்தார்.
சுவாமி ராமானுஜாச்சார்யாவால் மட்டுமே வில்லிதாசனைப் போலவே மக்களை தீவிரமாக நேசிக்க முடியும் என்றால், ஆம், அவர் அவர்களின் வாழ்க்கையில் ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியிருப்பார். அதே நேரத்தில் வில்லியின் அன்பை பின்பற்றுவதற்கான ஒரு உதாரணமாக அவர் காட்டியிருந்தால், அறிவற்ற மக்கள் தவறாக நினைக்கலாம் அவர்களும் பொன்னாச்சியை நேசிக்க வேண்டும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், தற்போதைய மட்டத்தில், வில்லிதாசனின் காதல் நகலெடுக்கக்கூடிய, பிரதிபலிக்கக்கூடிய மாதிரி அல்ல.
எனவே சுவாமி ராமானுஜர் முதலில் வில்லிதாசனின் அன்பை வேறு ஏதோவொன்றிற்கு மாற்ற விரும்பினார், பின்னர் அன்பின் மகத்துவத்தை மக்களுக்குப் புரியவைத்தார். அன்பின் அர்த்தத்தை பலர் புரிந்துகொள்ளச் செய்வதற்காக, ஒரு நபரின் அன்பின் பொருளை மாற்றுவதில் எந்தத் தீங்கும் இல்லை.
எனவே வில்லிதாசன் உற்சாகமாக இருந்தார். அவர் தனது அழைப்பு வந்தவுடன் ஆச்சார்யாவை தனது ஆசிரமத்தில் பார்க்க ஓடி வந்தார். இது இரவு தாமதமாகிவிட்டது. ஸ்ரீரங்கம் கோயில் இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் மூடப்படும். சுவாமி ராமானுஜர் அந்த நேரத்திற்குள் தனது பணியை நிறைவேற்ற விரும்பினார்.
அவர் வில்லிதாசனை கிண்டலான தொனியில் கேட்டார், “நீங்கள் வெட்கப்படவில்லையா, வில்லிதாசன்? ஆண்டவரின் திருவிழா நடக்கும்போது, உங்கள் மனைவியின் கண்களைப் பார்க்க வேண்டுமா? ” வில்லிதாசனின் பதில் பணிவு மற்றும் சத்தியத்தின் சக்தி ஆகியவற்றின் சரியான கலவையாகும்.
ஆச்சார்யா… ஆனால் …… “என் மனைவியின் கண்களை விட அழகாக ஏதாவது இருக்கிறதா?” இந்த கேள்விக்காக சுவாமி ராமானுஜாச்சார்யா காத்திருந்தார்.
என்ன… .. இதை விட அழகான ஒன்றை நான் காட்டினால் நீங்கள் செய்வீர்களா? ”
இப்போது வில்லி அப்படி எதுவும் இல்லை என்பதை உறுதியாக அறிந்திருந்தார், எனவே அவரது வார்த்தைகள் நம்பிக்கையுடன் வந்தன.
பிறகு …… “அப்படியானால் நான் அந்தக் கண்களைக் காதலிப்பேன். பொன்னாச்சியும் நானும் எங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் உங்கள் அடிமைகளாக இருப்போம். ”
“ஒப்பந்தம். என்னுடன் வா."
சுவாமி ராமானுஜர் வில்லிதாசனை கோயிலின் கருவறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.
அன்பின் அதிபதி, ஸ்ரீ ரங்கநாதன், திருவரங்கன், தனது வசதியான பாம்பு படுக்கையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்.
பின்னர் பெரிய ஆச்சார்யா வில்லிதாசனின் கைகளைப் பிடித்தார். ஆச்சார்யாவின் தொடுதல் அவரது உடலில் மின்சார அதிர்ச்சி அலைகளை அனுப்பியது. சுவாமி ராமானுஜர் கண்களை மூடிக்கொண்டு இறைவனிடம் பிரார்த்தனை செய்தார்.
“ஓ, ஆண்டவரே, இங்கே சரியான அன்பின் எடுத்துக்காட்டு. இந்த வகையான அன்பை அறியாமல் முழு உலகமும் துயரத்தில் மூழ்கியுள்ளது. இந்த அன்பு போன்ற ஒன்று இருக்கிறது என்பதையும், நம் ஒவ்வொருவரும் அதற்குத் தகுதியானவர்கள் என்பதையும் மக்கள் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். அதற்காக, நீங்கள் இந்த இரண்டு பேரை என்னிடம் கொடுக்க வேண்டும்.
இந்த இரண்டு நபர்களும் உங்கள் தேவியைப் போலவே உங்களுக்கு விலைமதிப்பற்றவர்கள் என்றும், உங்கள் மீது இதுவரை எழுதப்பட்ட புனிதமான வசனங்களை விட புனிதமானவர்கள் என்றும் எனக்குத் தெரியும்.
ஆண்டவரே, நான் அவர்களுக்கு சத்தியம் செய்கிறேன், அவர்களுக்கு தகுதியான பயபக்தியை நான் தருவேன்.
இப்போது தயவுசெய்து, ஆண்டவர் ரங்கநாதன் இந்த கண்களின் அழகை உங்கள் கண்களின் அழகைக் காட்டுகிறார். "
தன்னலமற்ற பிரார்த்தனை!
அவருக்கு முன் நிற்கும் இரண்டு அன்பான ஆத்மாக்கள்!
பகவான் ரங்கநாதன் உதவியற்றவனாக இருந்தான்!
அவர் ஆச்சார்யாவின் விருப்பத்தை வழங்க வேண்டியிருந்தது. தேவர்களின் மிக உயர்ந்த மற்றும் ரிஷிகளின் புத்திசாலித்தனமானவர்களால் கூட கண்களைக் காண முடியாத பெரிய ஆண்டவர், வேதங்களாலும், உலகின் அனைத்து அறிவாலும் கூட கால்களைத் தொடக்கூட முடியாது, வில்லிதாசனுக்காக தனது மிக அழகான கண்களைத் திறந்தார்.
வில்லிதாசன் பிரமித்துப் போனான்; இல்லை அவர் காதலித்தார். பார்வை ஒரு நொடிக்கு நீடித்தது. வில்லிதாசன் உடனடியாக அந்த பெரிய, அழகான கண்களைக் காதலித்தார், இதற்காக உலகில் எதுவும் வெளிர் ஒப்பீடு கூட இல்லை.
ஸ்ரீ ராமானுஜரின் காலடியில் வில்லி ஸஜ்தா செய்தார், துறவிக்கு தனது அடிமைத்தனத்தை அறிவித்தார்.
அன்பான தந்தை தனது அன்பான மகனை உயர்த்துவார் என சுவாமி ராமானுஜர் அவரை உயர்த்தினார்.
சுவாமி ராமானுஜரின் கண்கள் கண்ணீருடன் நிறைந்திருந்தன, அவரது இதயம் அன்பால் நிறைந்தது, சில நொடிகள் அவரால் பேச முடியவில்லை.
வில்லிதாசன் தொடர்ந்து பரவச நிலையில் இருந்தார். ஒரு நானோ விநாடிக்கு கூட கடவுள் தனது கண்களைக் காட்ட முடிவு செய்தால், இதன் விளைவு பல நூற்றாண்டுகளாக நீடிக்கும், இது மில்லியன் கணக்கான வாழ்நாட்களாக, என்றென்றும், நித்தியத்திற்கும், அதன்பிறகு கூட நீடிக்கும். அன்றிரவு அவர் மீண்டும் பொன்னாச்சிக்குச் சென்று அவரது அனுபவத்தைப் பற்றிச் சொன்னபோது, அவளும் மாற்றப்பட்டாள்.
தனது கணவர் அன்பின் மற்றொரு பொருளைக் கண்டுபிடித்ததாக அவள் சிணுங்கவில்லை.
அவள் ஒரு மனிதனின் அன்பான மனைவியாக இருந்ததால் அவள் பரவசமடைந்தாள், அவனுக்கு பெரிய கடவுள் கூட கண்களைக் காட்டினார். மறுநாள் காலையில் பிள்ளை உரங்க வில்லிதாசன் தனது உடைமைகள் அனைத்தையும் கொடுத்துவிட்டு, சுவாமி ராமானுஜரின் ஆசிரமத்திற்கு அருகில் ஒரு சிறிய குடிசையை அமைத்து, அங்கே வாழத் தொடங்குகிறார் பொன்னாச்சியுடன் சுவாமி ராமானுஜருக்கு வாழ்நாள் முழுவதும் சேவை செய்கிறார்
Comments
Post a Comment