Dara Shikoh தாரா ஷிகோ
Like any other Mughal prince, Dara’s early education was entrusted to maulvis attached to the royal court, who taught him the Qur’an, Persian poetry, and history. His chief instructor was one Mullah Abdul Latif Saharanpuri, who developed in the young Dara an unquenchable thirst for knowledge and the speculative sciences, including Sufism. In his youth, Dara came into contact with numerous Muslim and Hindu mystics, some of whom exercised a profound influence on him. The most noted among these was Hazrat Miyan Mir (d.1635 C.E.), a Qadri Sufi of Lahore whose disciple he later became. Hazrat Miyan Mir is best remembered for having laid the foundation-stone of the Golden Temple of the Sikhs at Amritsar. After Dara was initiated into the Qadri Sufi order, which he describes in his Risala-i-Haq Numa as ‘the best path of reaching Divinity’, he came into contact with several other accomplished mystics of his day, Muslim as well as Hindu, including Shah Muhibullah, Shah Dilruba, Shah Muhammad Lisanullah Rostaki, Baba Lal Das Bairagi, and Jagannath Mishra. Dara’s close and friendly interaction with them led him to seek to establish bridges of understanding between Sufism and Hindu mysticism.
In pursuit of this aim, Dara now set about seeking to learn more about the religious systems of the Hindus. He studied Sanskrit, and, with the help of the Pandits of Benaras, made a Persian translation of the Upanishads, which was later followed by his Persian renderings of the Gita and the Yoga Vasishta. Throughout this endeavor, his fundamental concern was the quest for the discovery of the Unity of God (tauhid), seeking to draw out the commonalities in the scriptures of the Hindus and the Muslims.
Dara expresses this concern in his Persian translation of the Upanishads, the Sirr ul-Akbar (‘The Great Secret’) thus:
And whereas I was impressed with a longing to behold the Gnostic doctrines of every sect and to hear their lofty expressions of monotheism and had cast my eyes upon many theological books and had been a follower thereof for many years, my passion for beholding the Unity [of God], which is a boundless ocean, increased every moment. […] Thereafter, I began to ponder as to why the discussion of monotheism is so conspicuous in India and why the Indian [Hindu] mystics and theologians of ancient India do not disavow the Unity of God, nor do they find any fault with the Unitarians.
Dara’s works are numerous, all in the Persian language, only some of which are readily available today. His writings fall into two broad categories. The first consists of books on Sufism and Muslim saints, the most prominent of these being the Safinat ul-Auliya, the Sakinat ul-Auliya, the Risala-i Haq Numa, the Tariqat ul-Haqiqat, the Hasanat ul-‘Arifin, and the Iksir-i ‘Azam. The second consists of writings such as the Majma ul-Bahrain, the Mukalama-i Baba Lal Das wa Dara Shikoh, the Sirr-i Akbar, and his Persian translations of the Yoga Vashishta and the Gita.
Dara on Sufism
The Safinat ul-Auliya, a biography of several leading Sufi saints, was Dara’s first work, composed in 1640 C.E. when he was just 25 years of age. Here he stresses the importance of the Sufi pirs or guides, because, he believes, one can attain knowledge of the mystical path only through the assistance of a spiritual master. In Dara’s words,
‘God never leaves his people without saints to guide them. […] Therefore, next to the prophets, there are no other persons than the saints nearer in the presence of God, the Almighty’. The true saint is a ‘perfect guide’ (pir-i kamil), for, ‘No one is more compassionate and magnanimous, erudite and practical, humble and polite, heroic and charitable than the members of this hierarchy of the saints’.
The Safinat ul-Auliya is Dara’s second biography of various Sufi saints. Unlike the Sakinat ul-Auliya, which deals with Sufis of various orders, this book discusses only the Qadri Sufis of India. Dara himself was a Qadri, and as he puts it, ‘Nothing attracts me more than this Qadri order, which has fulfilled my spiritual aspirations’. The Qadri order, one of the most popular and widespread of all the Sufi silsilahs, traces its origins to the Prophet through the twelfth century Sufi and Islamic scholar of great renown, Shaikh Abdul Qadir Jilani of Baghdad. The Sakinat ul-Auliya was completed in 1642 C.E., when Dara was 28 years old, three years after his first meeting with the Qadri Sufi Miyan Mir. In the same year, Dara came into contact with another leading Qadri saint, Mulla Shah Badakshani (d. 1642 C.E.), who, like Miyan Mir, exercised a particularly powerful influence on Dara, which is readily apparent in his description of the practices of the Qadri's in the Sakinat ul-Auliya.
Dara’s next book on Islamic Sufism is the Hasanat ul-‘Arifin or ‘The Aphorisms of the Gnostics’. It consists of the sayings of 107 Sufis of various spiritual orders. Explaining the objective behind writing the book, Dara says in his introduction:
I was enamored of studying books on the ways of the men of the Path and had in my mind nothing save the understanding of the Unity of God; and before this, in a state of ecstasy and enthusiasm, I had uttered some words pertaining to sublime knowledge, because of which certain bigoted and narrow-minded people accused me of heresy and apostasy. It was then that I realized the importance of compiling the aphorisms of great believers in the Unity of God and the sayings of saints who have, hitherto, acquired knowledge of Reality, so that these may serve as an argument against those who are really imposters.
In the Hasanat ul-Ariffin, Dara bitterly criticizes those self-styled ‘ulama who, ignoring the inner dimension of the faith, focus simply on external rituals. His critique is directed against mindless ritualism emptied of inner spiritual content, and he challenges the claims of the ‘ulama who would readily trade their faith for worldly gain. Thus, he says:
May the world be free from the noise of the Mulla
And none should pay any heed to their fatwas.
As for those ‘ulama who claim to be religious authorities but have actually little or no understanding at all of the true spirit of religion, Dara writes that, ‘As a matter of fact, these are ignoramuses to themselves and learned to the ignorant’, and adds the following couplet:
Every prophet and saint suffered afflictions and torments,
Due to the vicious and ignominious conduct of the Mulla.
Two short, yet important, works of Dara on the various stages and practices associated with the Sufi path are the Tariqat ul-Haqiqat and the Risala-i Haq Numa. The former consists of both prose as well as poetry. It begins with a prologue containing the praises of God and His Omnipotence and His All-Pervasiveness. Thus, Dara says, referring to the Divine:
You dwell in the Ka‘aba and in Somnath [a famous Shaivite Hindu temple]
And in the hearts of the enamored lovers.
The text goes on to discuss the thirty stages (manazil) on the Sufi path, the first of which is detachment from the materialistic world and the last of which is the realization of the Truth. Broadly the same theme is discussed in the Risala-i Haq Numa, where the seeker (salik) is shown as starting from the Alam-i Nasut or ‘The Physical Plane’, and, passing through various stages, finally reaching the Alam-i Lahut or ‘the Plane of Absolute Truth’. Some of the physical exercises employed by the Sufis that are described in the Risala-i Haq Numa are shown by Dara to be similar to those used by the Hindu Tantriks and Yogis. These include astral healing and concentration on the centers of meditation in the heart and brain. Further, he suggests that the four planes through which the Sufi seeker’s journey takes him—Nasut, Jabrut, Malakut, and Lahut—correspond to the Hindu concept of the avasthânam or the four ‘states’ of Jagrat, Swapna, Shushpati and Turiya.
One of the most intriguing works of Dara’s is his collection of poems, the Diwan, also known as the Iksir-i ‘Azam. Some of the verses from the Diwan, given below, suggest the train of Dara’s mystical thought:
On Monotheism [tauhid]
* Look where you can, All is He, God’s face is ever facing to face.
* Whatever you behold except Him is the object of your fancy, Things other than He has an existence like a mirage. The existence of God is like a boundless ocean, People are like forms and waves in its water.
* Though I do not consider myself separate from Him, Yet I do not consider myself God. Whatever relation the drop bears with the ocean, That I hold true in my belief, and nothing beyond.
* We have not seen an atom separate from the Sun, Every drop of water is the sea in itself.
Dara’s translation of certain Hindu scriptures into Persian represents a landmark in the process of developing bridges of understanding between people of different faiths in medieval India, in which the Sufis played the leading role. One of Dara’s earliest attempts at translation was his rendering of the Gita into Persian. Keenly interested as he was in the philosophy of Yoga, Dara also had the Yoga Vasishta, one of the earliest Sanskrit texts on Yoga, translated into Persian. The translator of the text opens his treatise with praises of God and the Prophet Muhammad thus:
Gratitude, adoration, and submission are offered to the One, the Sun of whose glory shines in every atom of the cosmos and where grandeur is manifested in the entire Universe, although He is hidden from all eyes and is behind the veil; boundless benedictions in all sincerity and faith free from error, omission or sanctimoniousness to that choicest product of His creation, to that personification of all that is best, the Holy Prophet Muhammad, may peace and Allah’s blessings be upon him, and the same to Hazrat ‘Ali, the object of his love.
The translator then quotes Dara as saying:
My chief reason for this noble command [to have the Yoga Vasishta translated] is that although I had profited by pursuing a translation of the Yoga Vasishta ascribed to Shaikh Sufi, yet once two saintly persons appeared in my dreams; one of whom was tall, whose hair was gray, the other short and without any hair. The former was Vasishta and the latter Ram Chandra, and as I had read the translation already alluded to, I was naturally attracted to them and paid them my respects. Vasisht was very kind to me and patted me on the back, and, addressing Ram Chandra, told him that I was brother to him because both he and I were seekers after truth. He asked Ram Chandra to embrace me, which he did in the exuberance of love. Thereupon, Vasishta gave some sweets to Ram Chandra, which I also took and ate. After this vision, a desire to cause the translation of the book intensified in me.
Dara established close and cordial relations with mystics from various backgrounds. Among these were several jogis and sadhus, about some of whom Dara also wrote. One such sadhu was Baba Lal, a follower of the renowned Sufi-Bhakti saint Kabir and founder of a small monotheistic order named after him as the Baba Lalis. Many of the teachings of this sect can be traced to a distinct Sufi influence. A summary of these teachings is to be found in Dara’s Makalama Baba Lal wa Dara Shikoh, which consists of seven long conversations between the Baba and Dara held in Lahore in 1653 C.E.. These seven discourses were composed originally in Hindawi and were later translated into Persian by Dara’s chief secretary, Rai Chandra Bhan. As in the case of Dara’s translation of the Yoga Vasishta, this text focuses particularly on certain similarities in the teachings of Hindu and Muslim mystics.
The great interest that Dara had in exploring monotheistic strands in Hindu philosophy led him, finally, to translate fifty-two Upanishads into Persian. The text that he prepared, the Sirr ul-Akbar (‘The Great Secret’) was completed in 1067 A.H. / 1657 C.E. Here, he opines that the ‘great secret’ of the Upanishads is the monotheistic message, which is identical to that on which the Qur’an is based. The text begins with praises to Allah and the Prophet Muhammad thus:
Praised be the Being, that among whose eternal secrets is the dot in the ‘b’ of the Bismillah [the first word in the Qur’an] in all the Heavenly Books, and glorified be the Mother of Books. In the Holy Qur’an is the token of His glorious name; and the angels and the heavenly books and the prophets and the saints are all comprehended in this name. And the blessings of the Almighty Allah be upon the best of His creatures, the Holy Prophet Muhammad and upon all his family and upon all his Companions!.
Dara then proceeds to detail the purpose behind translating the Upanishads. He writes that in the year 1050 A.H. he visited Kashmir, and there he met Hazrat Mullah Shah, whom he describes as ‘the flower of the Gnostics, the tutor of the tutors, the sage of the sages, the guide of the guides, the Unitarians accomplished in the Truth’. Thereafter, he says, he was filled with a longing to ‘behold the Gnostics of every sect and to hear the lofty expressions of monotheism’. Hence, he says, he began his search for monotheism in other scriptures as well, including the Torah of the Jews (Taurat), the Gospels of Jesus (Injil) the Psalms of David (Zabur), and, in addition, the books of the ancient Hindus. He notes with approval the fact that certain Hindu ‘theologians and mystics’ (‘ulama-i zahiri wa batini) actually believe in One God, but laments that ‘the ignoramuses of the present age’, who claim to be authorities in matters of religion, have completely distorted this fundamental truth. His search for traces of monotheism in the religious systems of the Hindus stems
Dara then proceeds to detail the purpose behind translating the Upanishads. He writes that in the year 1050 A.H. he visited Kashmir, and there he met Hazrat Mullah Shah, whom he describes as ‘the flower of the Gnostics, the tutor of the tutors, the sage of the sages, the guide of the guides, the Unitarians accomplished in the Truth’. Thereafter, he says, he was filled with a longing to ‘behold the Gnostics of every sect and to hear the lofty expressions of monotheism’. Hence, he says, he began his search for monotheism in other scriptures as well, including the Torah of the Jews (Taurat), the Gospels of Jesus (Injil) the Psalms of David (Zabur), and, in addition, the books of the ancient Hindus. He notes with approval the fact that certain Hindu ‘theologians and mystics’ (‘ulama-i zahiri wa batini) actually believe in One God, but laments that ‘the ignoramuses of the present age’, who claim to be authorities in matters of religion, have completely distorted this fundamental truth. His search for traces of monotheism in the religious systems of the Hindus stems, he says, from his faith in the Qur’an, which states that God has, from time to time, sent prophets to all peoples to preach the worship of the One. Thus, he goes on to add:
And it can also be ascertained from the Holy Qur’an that there is no nation without a prophet and without a revealed scripture, for it has been said: ‘Nor do We chastise until We raise an apostle’ [Qur’an: XVII, 15]. And in another verse: ‘And there is not a people but a warner has gone among them’ [Qur’an: XXXV, 24]. And at another place: ‘Certainly, we sent our apostles with clear arguments, and sent down with them the Book and the Measure’ [Qur’an: LVII, 25].
Accordingly, says Dara, he traveled to Benaras in 1067 A.H., where he assembled several leading Sanskrit Pandits to translate the Upanishads, in an effort to draw out from the scriptures of the Hindus the hidden teachings on monotheism which are, he says, ‘in conformity with the Holy Qur’an’. Having explored the teachings of the Upanishads, he writes that they are ‘a treasure of monotheism’, although, he notes, ‘very few are conversant with this, even among the Hindus’. Hence, he says, there is an urgent need to bring to light this ‘Great Secret’ so that the Hindus can learn the truth about monotheism as contained in their own scriptures and, in addition, Muslims, too, can be made aware of the spiritual treasures that the Upanishads contain. He goes so far as to accord the Upanishads, in their original forms, the status of divinely revealed scriptures, claiming that the Qur’anic verse which speaks about a ‘protected book’, which ‘none shall touch but the purified ones’ [Qur’an: LVI, 77-80] literally applies to them, because some of the verses of the Qur’an are to be found in their Sanskrit form therein.
Dara’s Death
The Emperor Shah Jahan’s serious illness in l657 C.E. was the signal of a war of succession among his sons. Aurangzeb grabbed the throne in 1658 and had his father imprisoned in the fort at Agra, where he died eight years later. He then ordered the execution of Dara, who, as Shah Jahan’s eldest son, was considered to be the rightful heir to the throne. Although the conflict between the two may actually have been, at root, political, it was sought to be given a religious garb. Dara was accused by Aurangzeb and some ‘ulama attached to the royal court of infidelity and heresy. Accordingly, he was executed under a royal decree issued by Aurangzeb in 1659 C.E. He lies buried, a forgotten hero, in a nondescript grave in the tomb complex of the Emperor Humayun in Delhi.
Dara Shikoh, putra tertua Kaisar Mughal India, Shah Jahan, dan pewaris tahtanya, lahir di dekat Ajmer pada 1615 M. Dikatakan bahwa sebelum kelahiran Dara, Shah Jahan telah mengunjungi makam Chishti yang agung. Mistik sufi, Hazrat Moinuddin Chishti di Ajmer dan di sana telah berdoa agar seorang putra dilahirkan baginya karena semua anak-anaknya yang terdahulu adalah anak perempuan. Jadi, ketika Dara dilahirkan, perayaan-perayaan besar diadakan di Delhi, ibukota kekaisaran, karena Kaisar sekarang memiliki ahli waris untuk menggantikannya menjadi raja.
Seperti pangeran Mughal lainnya, pendidikan awal Dara dipercayakan kepada maulvis yang melekat pada istana kerajaan, yang mengajarinya Alquran, puisi Persia, dan sejarah. Instruktur utamanya adalah Mullah Abdul Latif Saharanpuri, yang berkembang di Dara muda yang haus akan pengetahuan dan ilmu spekulatif yang tak terpadamkan, termasuk tasawuf. Di masa mudanya, Dara bersentuhan dengan banyak mistikus Muslim dan Hindu, beberapa di antaranya memiliki pengaruh besar padanya. Yang paling terkenal di antara mereka adalah Hazrat Miyan Mir (wafat 1635 C.E.), seorang Sufi Qadri dari Lahore yang kemudian menjadi muridnya. Hazrat Miyan Mir paling diingat karena telah meletakkan batu fondasi Kuil Emas Sikh di Amritsar. Setelah Dara diinisiasi ke dalam tarekat Qadri Sufi, yang ia gambarkan dalam Risala-i-Haq Numa sebagai 'jalan terbaik untuk mencapai Keilahian', ia bertemu dengan beberapa mistikus ulung lainnya pada masanya, baik Muslim maupun Hindu, termasuk Shah Muhibullah, Shah Dilruba, Shah Muhammad Lisanullah Rostaki, Baba Lal Das Bairagi, dan Jagannath Mishra. Interaksi Dara yang akrab dan bersahabat dengan mereka membawanya untuk membangun jembatan pemahaman antara Sufisme dan mistisisme Hindu.
Dalam mengejar tujuan ini, Dara sekarang mulai mencari untuk belajar lebih banyak tentang sistem agama Hindu. Dia belajar bahasa Sansekerta, dan, dengan bantuan para Pandit dari Benaras, membuat terjemahan bahasa Persia dari Upanishad, yang kemudian diikuti oleh terjemahan Persia tentang Gita dan Yoga Vasishta. Sepanjang upaya ini, perhatian mendasarnya adalah pencarian penemuan Persatuan Tuhan (tauhid), yang berusaha untuk menarik kesamaan dalam kitab suci umat Hindu dan Muslim.
Dara mengungkapkan keprihatinan ini dalam terjemahan Upanishad Persia-nya, Sirr ul-Akbar ('Rahasia Hebat') sebagai berikut:
Dan sementara saya terkesan dengan kerinduan untuk melihat doktrin Gnostik dari setiap sekte dan untuk mendengar ekspresi monoteisme mereka yang agung dan telah mengarahkan mata saya pada banyak buku teologis dan telah menjadi penganutnya selama bertahun-tahun, hasrat saya untuk memandang Persatuan [ Tuhan], yang merupakan samudera tanpa batas, meningkat setiap saat. [...] Setelah itu, saya mulai merenungkan mengapa pembahasan monoteisme begitu mencolok di India dan mengapa para mistikus [Hindu] India dan para teolog India kuno tidak mengingkari Kesatuan Allah, juga tidak menemukan kesalahan dengan Unitarian.
Banyak karya Dara, semuanya dalam bahasa Persia, hanya beberapa yang sudah tersedia saat ini. Tulisannya terbagi dalam dua kategori besar. Yang pertama terdiri dari buku-buku tentang Sufisme dan orang-orang suci Muslim, yang paling menonjol di antaranya adalah Safinat ul-Auliya, Sakinat ul-Auliya, Risala-i Haq Numa, Tariqat ul-Haqiqat, Hasanat ul-'Arifin, dan Iksir-i 'Azam. Yang kedua terdiri dari tulisan-tulisan seperti Majma ul-Bahrain, Mukalama-i Baba Lal Das wa Dara Shikoh, Sirr-i Akbar, dan terjemahan-terjemahan Persia tentang Yoga Vashishta dan Gita.
Dara tentang Sufisme
Safinat ul-Auliya, biografi beberapa orang suci sufi terkemuka, adalah karya pertama Dara, yang disusun pada tahun 1640 C. Ketika dia baru berusia 25 tahun. Di sini ia menekankan pentingnya para pembajak sufi atau pembimbing, karena, ia percaya, seseorang dapat memperoleh pengetahuan tentang jalan mistik hanya melalui bantuan seorang guru spiritual. Dengan kata-kata Dara,
‘Tuhan tidak pernah meninggalkan umat-Nya tanpa orang-orang kudus untuk membimbing mereka. [...] Karena itu, di sebelah para nabi, tidak ada orang lain selain orang-orang kudus yang lebih dekat di hadirat Allah, Yang Mahakuasa '. Orang suci sejati adalah 'pemandu sempurna' (pir-i kamil), karena, 'Tidak ada yang lebih berbelas kasih dan murah hati, terpelajar dan praktis, rendah hati dan sopan, heroik dan murah hati daripada anggota hierarki orang suci ini'.
Safinat ul-Auliya adalah biografi Dara yang kedua tentang berbagai orang suci sufi. Berbeda dengan Sakinat ul-Auliya, yang berurusan dengan sufi dari berbagai ordo, buku ini hanya membahas sufi Qadri di India. Dara sendiri adalah seorang Qadri, dan seperti yang ia katakan, "Tidak ada yang lebih menarik bagiku daripada perintah Qadri ini, yang telah memenuhi aspirasi spiritualku". Ordo Qadri, salah satu yang paling populer dan tersebar luas dari semua sufi silsilah, melacak asal-usulnya kepada Nabi melalui Sufi abad kedua belas dan ulama Islam yang sangat terkenal, Shaikh Abdul Qadir Jilani dari Baghdad. Sakinat ul-Auliya selesai pada 1642 C.E., ketika Dara berusia 28 tahun, tiga tahun setelah pertemuan pertamanya dengan Qadri Sufi Miyan Mir. Pada tahun yang sama, Dara mengadakan kontak dengan santa Qadri terkemuka lainnya, Mulla Shah Badakshani (wafat 1642 M), yang, seperti Miyan Mir, memiliki pengaruh yang sangat kuat pada Dara, yang mudah terlihat dalam uraiannya tentang praktik-praktik Qadri di Sakinat ul-Auliya.
Buku Dara berikutnya tentang Sufisme Islam adalah Hasanat ul-'Arifin atau 'The Aforism of the Gnostics'. Ini terdiri dari perkataan 107 Sufi dari berbagai tatanan spiritual. Menjelaskan tujuan di balik penulisan buku, Dara mengatakan dalam pengantar:
Saya tergila-gila mempelajari buku-buku tentang cara-cara orang-orang Jalan dan dalam pikiran saya tidak ada yang menyelamatkan pemahaman tentang Kesatuan Allah; dan sebelum ini, dalam keadaan ekstasi dan antusiasme, saya telah mengucapkan beberapa kata yang berhubungan dengan pengetahuan luhur, karena itu orang-orang tertentu yang fanatik dan picik menuduh saya bidah dan murtad. Saat itulah saya menyadari pentingnya menyusun kata-kata mutiara dari orang-orang percaya yang besar dalam Persatuan Allah dan perkataan orang-orang kudus yang, sampai sekarang, telah memperoleh pengetahuan tentang Realitas, sehingga ini dapat berfungsi sebagai argumen terhadap mereka yang benar-benar penipu.
Dalam Hasanat ul-Ariffin, Dara dengan pedas mengkritik para ulama yang berpenampilan seperti diri sendiri, yang mengabaikan dimensi batin dari iman, hanya berfokus pada ritual eksternal. Kritiknya diarahkan pada ritualisme tanpa pikiran yang dikosongkan dari isi spiritual batin, dan ia menantang klaim para ulama yang siap menukar keyakinan mereka untuk keuntungan duniawi. Karena itu, dia berkata:
Semoga dunia bebas dari kebisingan Mulla
Dan tidak ada yang harus memperhatikan fatwa mereka.
Adapun para 'ulama yang mengaku sebagai otoritas agama tetapi sebenarnya memiliki sedikit atau tidak sama sekali pemahaman tentang semangat agama yang sebenarnya, Dara menulis bahwa,' Sebenarnya, ini adalah kebodohan bagi diri mereka sendiri dan dipelajari oleh orang-orang bodoh ', dan menambahkan bait berikut:
Setiap nabi dan orang suci menderita kesengsaraan dan siksaan,
Karena perilaku mula yang kejam dan memalukan.
Dua karya Dara yang singkat namun penting tentang berbagai tahapan dan praktik yang terkait dengan jalan sufi adalah Tariqat ul-Haqiqat dan Risala-i Haq Numa. Yang pertama terdiri dari prosa maupun puisi. Itu dimulai dengan sebuah prolog yang berisi pujian dari Tuhan dan kemahakuasaan-Nya dan semua-Nya yang menyebar. Jadi, kata Dara, merujuk pada Yang Ilahi:
Anda tinggal di Kabah dan di Somnath [kuil Hindu Shaivite yang terkenal]
Dan di hati para kekasih terpikat.
Teks selanjutnya membahas tiga puluh tahap (manazil) di jalan sufi, yang pertama adalah pelepasan dari dunia materialistis dan yang terakhir adalah realisasi Kebenaran. Secara umum tema yang sama dibahas dalam Risala-i Haq Numa, di mana pencari (salik) ditampilkan sebagai dimulai dari Alam-i Nasut atau 'The Physical Plane', dan, melewati berbagai tahap, akhirnya mencapai Alam-i Lahut atau 'Pesawat Kebenaran Mutlak'. Beberapa latihan fisik yang dilakukan oleh para Sufi yang dijelaskan dalam Risala-i Haq Numa ditunjukkan oleh Dara mirip dengan yang digunakan oleh Hindu Tantriks dan Yogi. Ini termasuk penyembuhan astral dan konsentrasi pada pusat meditasi di jantung dan otak. Lebih lanjut, ia menyarankan bahwa empat pesawat yang dilalui oleh para pencari sufi membawanya - Nasut, Jabrut, Malakut, dan Lahut - sesuai dengan konsep Hindu avasthânam atau empat 'negara bagian' Jagrat, Swapna, Shushpati dan Turiya.
Salah satu karya paling menarik dari Dara adalah koleksi puisinya, Diwan, juga dikenal sebagai Iksir-i ‘Azam. Beberapa ayat dari Diwan, yang diberikan di bawah ini, menyarankan alur pemikiran mistis Dara:
Tentang Monoteisme [tauhid]
* Lihat di mana Anda bisa, Semua adalah Dia, Wajah Tuhan selalu bertatap muka.
* Apa pun yang Anda lihat kecuali Dia adalah objek kesukaan Anda, Hal-hal selain Dia memiliki keberadaan seperti fatamorgana. Keberadaan Tuhan itu seperti samudera tanpa batas, Manusia itu seperti bentuk dan gelombang di airnya.
* Meskipun saya tidak menganggap diri saya terpisah dari Dia, namun saya tidak menganggap diri saya sendiri Tuhan. Apa pun hubungan yang dijatuhkan oleh drop dengan samudera, Bahwa aku memegang teguh dalam keyakinan saya, dan tidak ada yang di luar.
* Kami belum melihat atom yang terpisah dari Matahari, Setiap tetes air adalah laut itu sendiri.
Dengan nama apa orang harus memanggil Kebenaran? Dengan nama apa orang harus memanggil Kebenaran? Setiap nama yang ada adalah salah satu nama Tuhan. Tentang Cinta Ilahi
* O, Engkau, dari yang namanya hujan, Cinta berlimpah! Dan dari pesan Anda hujan Cinta! Siapa pun yang melewati jalan Anda akan menyadari Itu memang dari pintu ke teras rumah Anda hujan l cinta! Di Jalan Mistik
* Jangan berbalik kepada siapa pun selain Allah, Rosario dan utas suci hanyalah alat untuk mencapai tujuan.
* Semua kesalehan ini adalah kesombongan dan kemunafikan, Bagaimana bisa layak bagi Kekasih kita?
* Kedudukan raja itu mudah, berkenalan dengan kemiskinan, Mengapa setetes menjadi mutiara ketika bisa mengubah dirinya menjadi lautan ?
* Tangan yang kotor dengan emas mulai bau, Betapa mengerikannya jiwa yang kotor dengan emas!
Siang dan malam Anda mendengar orang sekarat, Anda juga harus mati. Betapa aneh perilaku Anda !.
* Semakin banyak traveler yang tidak terbebani, Semakin sedikit dia merasa khawatir tentang perjalanannya. Anda juga seorang musafir di dunia ini, Ambil ini sebagai pasti, jika Anda bangun.
Usir egoisme dari Anda, Karena, seperti kesombongan dan kesombongan, itu juga merupakan beban.
Selama Anda hidup di dunia ini, mandirilah, Qadri telah memperingatkan Anda!
* Siapa pun yang mengenali ini, membawa hari, Dia yang kehilangan dirinya, menemukan Dia.
Dan dia yang mencari Dia tidak dalam dirinya sendiri, Meninggal, membawa pencariannya bersamanya. Qadri menemukan Kekasihnya di dalam dirinya sendiri, Menjadi dirinya yang memiliki disposisi yang baik, ia memenangkan kebaikan.
* Kepada objek apa pun Anda dapat memalingkan wajah Anda, Dia ada dalam pandangan, Apakah Anda buta, mengapa Anda menugaskan Dia untuk diri sendiri?
Dara Tentang Sistem Agama Hindu
Dara banyak menulis tentang sistem agama Hindu, mengikuti tradisi beberapa mistikus Muslim dan cendekiawan sebelum dia. Seperti beberapa sufi sebelum dan sesudahnya, dia melihat kemungkinan beberapa tokoh agama Hindu sebenarnya adalah nabi Tuhan, dan kitab suci Hindu tertentu berasal dari ilahi. Jadi, misalnya, ia menulis dalam Sirr-i Akbar bahwa aliran monoteisme yang kuat dapat dilihat dalam Veda dan berpendapat bahwa filosofi monoteistik Upanishad mungkin ‘sesuai dengan Alquran Suci dan komentarnya '.
Dalam usahanya mencari pemahaman empatik tentang sistem agama Hindu, Dara menghabiskan bertahun-tahun dalam studi bahasa Sanskerta, dan untuk tujuan ini mempekerjakan sejumlah besar Pandit dari Benaras. Beberapa sarjana Sanskerta kontemporer memuji dia untuk perlindungan liberal bahasa ini. Yang menonjol di antara ini adalah Jagannath Mishra, yang, konon, pernah ditimbang dengan koin perak atas perintah Shah Jahan dan uang yang diberikan kepadanya. Dia adalah penulis Jagatsimha, sebuah karya memuji Dara, dan Asif Vilasa, sebuah risalah yang ditulis untuk memuji Asif Khan, saudara laki-laki Nur Jahan, istri Shah Jahan. Sarjana Sanskerta lainnya yang dilindungi oleh Dara termasuk Pandit Kavindracharya, yang diberi pensiun kerajaan dua ribu rupee, dan Banwali Das, penulis karya sejarah raja-raja Delhi dari Yudhishtra, tokoh kunci dari epik Mahabharata, kepada Shah Jahan , yang untuknya ia dihormati oleh Shah Jahan dengan gelar Sarvavidyanidhana.
Beberapa karya Dara yang paling terkenal tentang ilmu agama Hindu adalah Majma ul-Bahrain ('The Mingling of Two Oceans'). Selesai ketika Dara berusia empat puluh dua tahun, buku ini merupakan upaya perintis untuk membangun persamaan antara tasawuf dan aliran tertentu pemikiran monoteistik Hindu, dan inilah dua yang disebut 'dua samudera' dalam nama buku itu. Dia menggambarkan risalah ini sebagai 'kumpulan kebenaran dan kebijaksanaan dari dua kelompok yang mengetahui Kebenaran'. Dalam hal isi, agak teknis, berfokus pada terminologi Hindu dan padanannya dalam Sufisme Islam. Pesan dasar yang disampaikan buku ini diringkas dalam kata-kata Dara sendiri sebagai berikut: 'Mistis adalah kesetaraan', dan, ia menambahkan, 'Jika saya tahu bahwa seorang kafir, terbenam dalam dosa, adalah, dengan cara, menyanyikan nada monoteisme , Aku pergi kepadanya, mendengarnya dan berterima kasih padanya '.
Majma-ul Bahrain dibagi menjadi dua puluh dua bagian, di mana masing-masing Dara berupaya untuk menarik persamaan antara konsep dan ajaran Hindu dan Sufi. Jadi, misalnya, gagasan Hindu tentang Mutki, katanya, identik dengan konsep Sufi tentang Keselamatan, yang menunjukkan pemusnahan (fana) diri dalam Tuhan. Atau, misalnya, konsep sufi ‘ishq (Cinta) dikatakan identik dengan Maya dari monoteis Hindu. From Love, kata Dara, lahir 'jiwa agung', bergantian dikenal sebagai jiwa Muhammad bagi para Sufi, dan Mahatman atau Hiranyagarba bagi orang Hindu.
Terjemahan Dara atas kitab-kitab Hindu tertentu ke dalam bahasa Persia mewakili suatu tonggak penting dalam proses mengembangkan jembatan pemahaman antara orang-orang dari agama yang berbeda di India abad pertengahan, di mana para Sufi memainkan peran utama. Salah satu upaya terjemahan Dara yang paling awal adalah menerjemahkan Gita ke dalam bahasa Persia. Sangat tertarik karena dia dalam filosofi Yoga, Dara juga memiliki Yoga Vasishta, salah satu teks Sanskerta awal tentang Yoga, diterjemahkan ke dalam bahasa Persia. Penerjemah teks membuka risalahnya dengan pujian dari Allah dan Nabi Muhammad sebagai berikut:
Rasa syukur, pemujaan, dan ketundukan ditawarkan kepada Yang Esa, Matahari yang kemuliaan-Nya bersinar di setiap atom kosmos dan di mana kemegahan dimanifestasikan di seluruh Semesta, meskipun Ia tersembunyi dari semua mata dan berada di belakang tabir; rahmat tak terbatas dalam segala ketulusan dan keyakinan yang bebas dari kesalahan, kelalaian, atau kesucian untuk produk terpilih dari ciptaan-Nya, untuk personifikasi semua yang terbaik, Nabi Suci Muhammad, semoga damai dan berkah Allah besertanya, dan sama dengan Hazrat Ali, objek cintanya.
Penerjemah kemudian mengutip Dara yang mengatakan:
Alasan utama saya untuk perintah mulia ini [untuk menerjemahkan Yoga Vasishta] adalah bahwa meskipun saya mendapat untung dengan mengejar terjemahan Yoga Vasishta yang dikaitkan dengan Shaikh Sufi, namun begitu dua orang suci muncul dalam mimpi saya; salah satunya tinggi, yang rambutnya abu-abu, yang lainnya pendek dan tanpa rambut. Yang pertama adalah Vasishta dan Ram Chandra yang terakhir, dan karena saya telah membaca terjemahan yang sudah disinggung, saya secara alami tertarik kepada mereka dan memberi hormat kepada mereka. Vasisht sangat baik kepada saya dan menepuk punggung saya, dan, berbicara kepada Ram Chandra, mengatakan kepadanya bahwa saya adalah saudara baginya karena baik dia maupun saya mencari kebenaran. Dia meminta Ram Chandra untuk memelukku, yang dia lakukan dengan penuh cinta. Setelah itu, Vasishta memberikan beberapa permen kepada Ram Chandra, yang juga saya ambil dan makan. Setelah visi ini, keinginan untuk menyebabkan terjemahan buku semakin dalam pada saya.
Dara menjalin hubungan dekat dan ramah dengan para mistikus dari berbagai latar belakang. Di antara ini adalah beberapa jogis dan sadhus, tentang beberapa di antaranya Dara juga menulis. Salah satu sadhu semacam itu adalah Baba Lal, pengikut santo Kabir Sufi-Bhakti yang terkenal dan pendiri tatanan monoteistik kecil yang dinamai menurut namanya sebagai Baba Lalis. Banyak ajaran sekte ini dapat ditelusuri dari pengaruh sufi yang berbeda. Ringkasan dari ajaran-ajaran ini dapat ditemukan dalam Makalama Baba Lal wa Dara Shikoh karya Dara, yang terdiri dari tujuh percakapan panjang antara Baba dan Dara yang diadakan di Lahore pada tahun 1653 M. Tujuh wacana ini awalnya disusun dalam bahasa Hindi dan kemudian diterjemahkan ke dalam bahasa Persia oleh kepala sekretaris Dara, Rai Chandra Bhan. Seperti dalam kasus terjemahan Dara tentang Yoga Vasishta, teks ini berfokus terutama pada kesamaan tertentu dalam ajaran mistik Hindu dan Muslim.
Minat besar yang dimiliki Dara dalam mengeksplorasi untaian monoteistik dalam filsafat Hindu akhirnya membuatnya menerjemahkan lima puluh dua Upanishad ke dalam bahasa Persia. Teks yang ia siapkan, Sirr ul-Akbar ('Rahasia Hebat') diselesaikan pada 1067 H / 1657 M. Di sini, ia berpendapat bahwa 'rahasia besar' Upanishad adalah pesan monoteistik, yang identik dengan yang ada pada yang menjadi dasar Qur'an. Teks dimulai dengan pujian kepada Allah dan Nabi Muhammad sebagai berikut:
Terpujilah Makhluk, bahwa di antara rahasia kekalnya adalah titik di ‘b’ dari Bismillah [kata pertama dalam Al-Qur'an] di semua Buku Surgawi, dan dimuliakan sebagai Bunda Buku. Di dalam Alquran adalah tanda dari nama-Nya yang mulia; dan para malaikat dan buku-buku surgawi dan para nabi dan orang-orang kudus semuanya dipahami dalam nama ini. Dan berkah Allah Yang Mahakuasa atas yang terbaik dari ciptaan-Nya, Nabi Muhammad saw dan seluruh keluarganya dan atas semua sahabatnya !.
Dara kemudian mulai menjelaskan tujuan di balik menerjemahkan Upanishad. Dia menulis bahwa pada tahun 1050 H, dia mengunjungi Kashmir, dan di sana dia bertemu Hazrat Mullah Shah, yang dia gambarkan sebagai 'bunga kaum Gnostik, tutor para tutor, orang bijak dari orang bijak, penuntun para pemandu, para pemandu Unitarian dicapai dalam Kebenaran '. Setelah itu, katanya, dia dipenuhi dengan kerinduan untuk 'melihat kaum Gnostik dari setiap sekte dan mendengarkan ekspresi agung dari monoteisme'. Karena itu, katanya, ia memulai pencariannya untuk monoteisme dalam tulisan suci lain juga, termasuk Taurat orang Yahudi (Taurat), Injil Yesus (Injil) Mazmur Daud (Zabur), dan, di samping itu, buku-buku dari Hindu kuno. Dia mencatat dengan persetujuan fakta bahwa 'teolog dan mistikus' Hindu tertentu ('ulama-i zahiri wa batini) benar-benar percaya pada Satu Tuhan, tetapi menyesalkan bahwa' orang-orang bodoh zaman sekarang ', yang mengaku sebagai penguasa dalam masalah agama , telah sepenuhnya mendistorsi kebenaran mendasar ini. Pencariannya akan jejak-jejak monoteisme dalam sistem keagamaan umat Hindu berasal, katanya, dari keyakinannya pada Alquran, yang menyatakan bahwa Allah, dari waktu ke waktu, telah mengirim para nabi ke semua bangsa untuk mengkhotbahkan penyembahan kepada Yang Esa. . Karena itu, ia menambahkan:
Dan juga dapat dipastikan dari Al-Qur'an bahwa tidak ada bangsa tanpa nabi dan tanpa kitab suci yang diwahyukan, karena telah dikatakan: 'Kami juga tidak akan menghukum sampai Kami membangkitkan seorang rasul' [Qur'an: XVII, 15]. Dan dalam ayat lain: ‘Dan tidak ada manusia, tetapi seorang pemberi peringatan telah pergi di antara mereka '[Qur'an: XXXV, 24]. Dan di tempat lain: ‘Tentu saja, kami mengirim rasul-rasul kami dengan argumen yang jelas, dan mengirimkan bersama mereka Kitab dan Ukuran '[Qur'an: LVII, 25].
Karena itu, kata Dara, ia melakukan perjalanan ke Benaras pada tahun 1067 H, di mana ia mengumpulkan beberapa Pandit Sanskerta terkemuka untuk menerjemahkan Upanishad, dalam upaya untuk menarik keluar dari kitab suci umat Hindu ajaran-ajaran tersembunyi tentang tauhid yang, katanya, 'dalam sesuai dengan Alquran '. Setelah menjelajahi ajaran Upanishad, ia menulis bahwa itu adalah 'harta monoteisme', meskipun, ia mencatat, "sangat sedikit yang fasih dengan ini, bahkan di antara orang-orang Hindu". Karena itu, katanya, ada kebutuhan mendesak untuk mengungkap 'Rahasia Hebat' ini sehingga umat Hindu dapat mempelajari kebenaran tentang tauhid sebagaimana tercantum dalam kitab suci mereka sendiri dan, di samping itu, umat Islam juga dapat dibuat sadar akan harta spiritual yang terkandung dalam Upanishad. Dia melangkah lebih jauh dengan memberikan Upanishad, dalam bentuk aslinya, status kitab suci yang diungkapkan secara ilahi, mengklaim bahwa ayat Alquran yang berbicara tentang 'buku yang dilindungi', yang 'tidak seorang pun akan menyentuh kecuali yang murni' [Qur 'an: LVI, 77-80] secara harfiah berlaku untuk mereka, karena beberapa ayat Al-Qur'an dapat ditemukan dalam bentuk bahasa Sansekerta mereka di dalamnya.
Kematian Dara
Penyakit serius Kaisar Shah Jahan pada tahun l657 sebelum Masehi adalah tanda perang suksesi di antara putra-putranya. Aurangzeb meraih tahta pada tahun 1658 dan ayahnya dipenjara di benteng di Agra, di mana ia meninggal delapan tahun kemudian. Dia kemudian memerintahkan eksekusi Dara, yang, sebagai putra tertua Shah Jahan, dianggap sebagai pewaris sah takhta. Meskipun konflik antara keduanya mungkin sebenarnya, pada dasarnya, bersifat politis, konflik itu diupayakan untuk diberi pakaian religius. Dara dituduh oleh Aurangzeb dan beberapa ulama yang terikat pada pengadilan perselingkuhan dan bid'ah. Oleh karena itu, ia dieksekusi di bawah dekrit kerajaan yang dikeluarkan oleh Aurangzeb pada tahun 1659 C. Ia berbaring dimakamkan, seorang pahlawan yang terlupakan, di sebuah makam tak mencolok di kompleks makam Kaisar Humayun di Delhi
இந்தியாவின் முகலாய பேரரசர் ஷாஜகானின் மூத்த மகனும், அவரது சிம்மாசனத்திற்கு வெளிப்படையான வாரிசுமான தாரா ஷிகோ, கி.பி 1615 இல் அஜ்மீர் அருகே பிறந்தார். தாரா பிறப்பதற்கு முன்பு, ஷாஜகான் பெரிய சிஷ்டியின் கல்லறைக்கு விஜயம் செய்ததாகக் கூறப்படுகிறது. அஜ்மீரில் உள்ள சூஃபி மாயவாதி, ஹஸ்ரத் மொயுதீன் சிஷ்டி மற்றும் அவரது முந்தைய குழந்தைகள் அனைவரும் மகள்கள் என்பதால் அவருக்கு ஒரு மகன் பிறக்க வேண்டுமென்று பிரார்த்தனை செய்திருந்தார். இவ்வாறு, தாரா பிறந்தபோது, ஏகாதிபத்திய தலைநகரான டெல்லியில் பெரும் விழாக்கள் நடத்தப்பட்டன, ஏனென்றால் பேரரசருக்கு இப்போது அவரை அரியணையில் அமர்த்த ஒரு வாரிசு இருந்தது.
மற்ற முகலாய இளவரசர்களைப் போலவே, தாராவின் ஆரம்பக் கல்வியும் அரச நீதிமன்றத்தில் இணைக்கப்பட்ட ம ul லவிகளிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது, அவர் அவருக்கு குர்ஆன், பாரசீக கவிதை மற்றும் வரலாற்றைக் கற்பித்தார். அவரது தலைமை பயிற்றுவிப்பாளர் ஒரு முல்லா அப்துல் லத்தீப் சஹாரன்புரி ஆவார், அவர் இளம் தாராவில் அறிவுக்குத் தெரியாத தாகத்தையும் சூஃபித்துவம் உள்ளிட்ட ஊக அறிவியல்களையும் வளர்த்தார். அவரது இளமை பருவத்தில், தாரா ஏராளமான முஸ்லீம் மற்றும் இந்து மாயவாதிகளுடன் தொடர்பு கொண்டார், அவர்களில் சிலர் அவர் மீது ஆழமான செல்வாக்கை செலுத்தினர். இவர்களில் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கவர் லாகூரைச் சேர்ந்த கத்ரி சூஃபி ஹஸ்ரத் மியான் மிர் (d.1635 C.E.) ஆவார், பின்னர் அவர் சீடரானார். அமிர்தசரஸில் சீக்கியர்களின் பொற்கோயிலுக்கு அடிக்கல் நாட்டியதற்காக ஹஸ்ரத் மியான் மிர் சிறந்த முறையில் நினைவுகூரப்படுகிறார். தாரா தனது ரிசலா-இ-ஹக் நுமாவில் 'தெய்வீகத்தை அடைவதற்கான சிறந்த பாதை' என்று விவரிக்கும் காத்ரி சூஃபி வரிசையில் தொடங்கப்பட்ட பின்னர், அவர் தனது நாளின் பல திறமையான மர்மவாதிகளுடன் தொடர்பு கொண்டார், முஸ்லிம் மற்றும் இந்து, ஷா முஹிபுல்லா, ஷா தில்ருபா, ஷா முஹம்மது லிசானுல்லா ரோஸ்டாக்கி, பாபா லால் தாஸ் பைராகி, மற்றும் ஜெகந்நாத் மிஸ்ரா உட்பட. தாரா அவர்களுடன் நெருங்கிய மற்றும் நட்பான தொடர்பு சூஃபித்துவத்திற்கும் இந்து மாயவாதத்திற்கும் இடையில் புரிந்துணர்வு பாலங்களை நிறுவ முற்பட்டது.
இந்த நோக்கத்தைத் தொடர, தாரா இப்போது இந்துக்களின் மத அமைப்புகளைப் பற்றி மேலும் அறிய முயல்கிறார். அவர் சமஸ்கிருதத்தைப் பயின்றார், பெனாரஸின் பண்டிதர்களின் உதவியுடன், உபநிடதங்களின் பாரசீக மொழிபெயர்ப்பை உருவாக்கினார், அதைத் தொடர்ந்து கீதை மற்றும் யோகா வசிஷ்டத்தைப் பற்றிய அவரது பாரசீக மொழிபெயர்ப்புகள் தொடர்ந்து வந்தன. இந்த முயற்சி முழுவதும், இந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் வேதங்களில் உள்ள பொதுவான தன்மைகளை வரைய முற்படும் கடவுளின் ஒற்றுமையை (த au ஹித்) கண்டுபிடிப்பதற்கான தேடல்தான் அவரது அடிப்படை அக்கறை.
தாரா தனது பாரசீக உபநிடத மொழிபெயர்ப்பான சிர்ர் உல்-அக்பர் (‘பெரிய ரகசியம்’) இல் இந்த கவலையை வெளிப்படுத்துகிறார்:
அதேசமயம், ஒவ்வொரு பிரிவினதும் ஞானக் கோட்பாடுகளைக் காணவும், அவர்களின் ஏகத்துவத்தின் உயர்ந்த வெளிப்பாடுகளைக் கேட்கவும், பல இறையியல் புத்தகங்களின் மீது என் கண்களைப் பதித்து, பல ஆண்டுகளாக அதைப் பின்பற்றுபவராக இருந்தபோதும், ஒற்றுமையைக் காண்பதற்கான எனது ஆர்வம் [ கடவுளின்], இது எல்லையற்ற கடல், ஒவ்வொரு கணமும் அதிகரித்தது. […] அதன்பிறகு, ஏகத்துவத்தின் விவாதம் இந்தியாவில் ஏன் மிகவும் வெளிப்படையானது என்பதையும், பண்டைய இந்தியாவின் இந்திய [இந்து] மாயவாதிகள் மற்றும் இறையியலாளர்கள் ஏன் கடவுளின் ஒற்றுமையை மறுக்கவில்லை என்பதையும், அவர்கள் எந்த தவறும் காணவில்லை என்பதையும் நான் சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன். ஒற்றுமையாளர்கள்.
தாராவின் படைப்புகள் ஏராளமானவை, அனைத்தும் பாரசீக மொழியில் உள்ளன, அவற்றில் சில மட்டுமே இன்று எளிதாகக் கிடைக்கின்றன. அவரது எழுத்துக்கள் இரண்டு பரந்த வகைகளாகும். முதலாவது சூஃபித்துவம் மற்றும் முஸ்லீம் புனிதர்கள் பற்றிய புத்தகங்களைக் கொண்டுள்ளது, அவற்றில் மிக முக்கியமானவை சஃபினாத் உல்-ஆலியா, சக்கினத் உல்-ஆலியா, ரிசலா-இ ஹக் நுமா, தாரிகத் உல்-ஹக்கிக்காத், ஹசநாத் உல்-ஆரிஃபின் மற்றும் இக்ஸிர்-ஐ 'ஆசாம். இரண்டாவதாக மஜ்மா உல்-பஹ்ரைன், முகலமா-இ பாபா லால் தாஸ் வா தாரா ஷிகோ, சிர்ர்-ஐ அக்பர் மற்றும் அவரது பாரசீக மொழிபெயர்ப்பான யோகா வஷிஷ்டா மற்றும் கீதை போன்ற எழுத்துக்கள் உள்ளன.
சூரா மதத்தில் தாரா
பல்வேறு சூஃபி புனிதர்களின் தாராவின் இரண்டாவது சுயசரிதை சஃபினாத் உல்-ஆலியா. பல்வேறு உத்தரவுகளின் சூஃபிகளுடன் கையாளும் சக்கினத் உல்-ஆலியாவைப் போலன்றி, இந்த புத்தகம் இந்தியாவின் காத்ரி சூஃபிகளை மட்டுமே விவாதிக்கிறது. தாரா ஒரு காத்ரி, அவர் சொல்வது போல், ‘எனது ஆன்மீக அபிலாஷைகளை நிறைவேற்றிய இந்த காத்ரி ஒழுங்கை விட வேறு எதுவும் என்னை ஈர்க்கவில்லை’. அனைத்து சூஃபி சில்சிலாக்களிலும் மிகவும் பிரபலமான மற்றும் பரவலான கத்ரி ஒழுங்கு, பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டின் சூஃபி மற்றும் இஸ்லாமிய அறிஞரான பாக்தாத்தின் ஷேக் அப்துல் காதிர் ஜிலானி மூலம் அதன் தோற்றத்தை நபிக்குத் தெரிவிக்கிறது. கத்ரி சூஃபி மியான் மிர் உடனான முதல் சந்திப்புக்கு மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, தாராவுக்கு 28 வயதாக இருந்தபோது, சக்கினத் உல்-ஆலியா 1642 சி.இ. அதே ஆண்டில், தாரா மற்றொரு முன்னணி காத்ரி துறவியான முல்லா ஷா படாக்ஷனியுடன் (கி.பி. 1642) தொடர்பு கொண்டார், அவர் மியான் மிரைப் போலவே, தாரா மீது குறிப்பாக சக்திவாய்ந்த செல்வாக்கை செலுத்தினார், இது அவரது நடைமுறைகள் பற்றிய விளக்கத்தில் உடனடியாகத் தெரிகிறது சாகினத் உல்-ஆலியாவில் உள்ள காத்ரி.
இஸ்லாமிய சூஃபித்துவம் குறித்த தாராவின் அடுத்த புத்தகம் ஹசநாத் உல்-‘அரிஃபின் அல்லது‘ ஞானிகளின் அபோரிஸம் ’. இது பல்வேறு ஆன்மீக கட்டளைகளின் 107 சூஃபிகளின் சொற்களைக் கொண்டுள்ளது. புத்தகத்தை எழுதுவதன் பின்னணியில் உள்ள நோக்கத்தை விளக்கி, தாரா தனது அறிமுகத்தில் இவ்வாறு கூறுகிறார்:
பாதையின் மனிதர்களின் வழிகளைப் பற்றிய புத்தகங்களைப் படிப்பதில் நான் ஈர்க்கப்பட்டேன், கடவுளின் ஒற்றுமையைப் புரிந்துகொள்வதைத் தவிர என் மனதில் எதுவும் இல்லை; இதற்கு முன்னர், பரவசம் மற்றும் உற்சாக நிலையில், விழுமிய அறிவு தொடர்பான சில சொற்களை நான் உச்சரித்தேன், இதன் காரணமாக சில பெரிய மற்றும் குறுகிய எண்ணம் கொண்டவர்கள் என்னை மதங்களுக்கு எதிரான கொள்கை மற்றும் விசுவாச துரோகம் என்று குற்றம் சாட்டினர். கடவுளின் ஒற்றுமையில் பெரிய விசுவாசிகளின் பழமொழிகளையும், இதுவரை, யதார்த்தத்தைப் பற்றிய அறிவைப் பெற்ற புனிதர்களின் சொற்களையும் தொகுப்பதன் முக்கியத்துவத்தை நான் உணர்ந்தேன், இதனால் இவை உண்மையில் வஞ்சகர்களுக்கு எதிரான வாதமாக செயல்படக்கூடும்.
ஹசநாத் உல்-அரிஃபினில், விசுவாசத்தின் உள் பரிமாணத்தை புறக்கணித்து, வெளிப்புற சடங்குகளில் வெறுமனே கவனம் செலுத்தும் சுய-பாணியிலான ‘உலமாக்களை’ தாரா கடுமையாக விமர்சிக்கிறார். அவரது விமர்சனம் உள் ஆன்மீக உள்ளடக்கத்திலிருந்து காலியாக உள்ள மனம் இல்லாத சடங்குவாதத்திற்கு எதிராக இயக்கப்படுகிறது, மேலும் உலக லாபத்திற்காக தங்கள் நம்பிக்கையை உடனடியாக வர்த்தகம் செய்யும் ‘உலமாக்களின் கூற்றுக்களை அவர் சவால் செய்கிறார். இவ்வாறு, அவர் கூறுகிறார்:
முல்லாவின் சத்தத்திலிருந்து உலகம் விடுபடட்டும்
யாரும் தங்கள் ஃபத்வாக்களுக்கு செவிசாய்க்கக்கூடாது.
'மத அதிகாரிகள் என்று கூறிக் கொள்ளும் ஆனால் உண்மையில் மதத்தின் உண்மையான ஆவி அனைத்தையும் புரிந்து கொள்ளாத உலமாக்களைப் பொறுத்தவரை, தாரா எழுதுகிறார்,' உண்மையில், இவை தங்களுக்குத் தெரியாதவை, அறிவற்றவர்களுக்கு கற்றுக்கொண்டவை ', மேலும் பின்வரும் ஜோடிகளைச் சேர்க்கிறது:
ஒவ்வொரு தீர்க்கதரிசியும் புனிதரும் துன்பங்களையும் வேதனையையும் அனுபவித்தனர், முல்லாவின் தீய மற்றும் இழிவான நடத்தை காரணமாக.
சூஃபி பாதையுடன் தொடர்புடைய பல்வேறு நிலைகள் மற்றும் நடைமுறைகள் குறித்த தாராவின் இரண்டு குறுகிய, ஆனால் முக்கியமான படைப்புகள் தாரிகத் உல்-ஹக்கிகத் மற்றும் ரிசலா-இ ஹக் நுமா. முந்தையது உரைநடை மற்றும் கவிதை இரண்டையும் கொண்டுள்ளது. இது கடவுளைப் புகழ்ந்து, அவருடைய சர்வ வல்லமை மற்றும் அவருடைய சர்வவல்லமை ஆகியவற்றைக் கொண்ட ஒரு முன்னுரையுடன் தொடங்குகிறது. இவ்வாறு, தாரா தெய்வீகத்தைக் குறிப்பிடுகிறார்:
நீங்கள் கஅபாவிலும், சோம்நாத்திலும் [ஒரு பிரபலமான ஷைவ இந்து கோவில்] வசிக்கிறீர்கள்
மற்றும் ஈர்க்கப்பட்ட காதலர்களின் இதயங்களில்.
உரை சூஃபி பாதையில் உள்ள முப்பது நிலைகளை (மனசில்) விவாதிக்க செல்கிறது, அவற்றில் முதலாவது பொருள்முதல்வாத உலகத்திலிருந்து பிரிந்து செல்வதும், கடைசியாக சத்தியத்தை உணர்ந்து கொள்வதும் ஆகும். பரவலாக அதே கருப்பொருள் ரிசலா-ஐ ஹக் நுமாவில் விவாதிக்கப்படுகிறது, அங்கு தேடுபவர் (சலிக்) ஆலம்-ஐ நசுத் அல்லது 'இயற்பியல் விமானம்' என்பதிலிருந்து தொடங்கி, பல்வேறு கட்டங்களைக் கடந்து, இறுதியாக ஆலம்-ஐ அடைகிறார் லாஹுட் அல்லது 'முழுமையான சத்தியத்தின் விமானம்'. ரிசலா-இ ஹக் நுமாவில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள சூஃபிகள் பயன்படுத்தும் சில உடல் பயிற்சிகள் தாராவால் இந்து தாந்த்ரீகர்கள் மற்றும் யோகிகள் பயன்படுத்தியதைப் போலவே இருப்பதாகக் காட்டப்படுகின்றன. நிழலிடா சிகிச்சைமுறை மற்றும் இதயம் மற்றும் மூளையில் தியான மையங்களில் செறிவு ஆகியவை இதில் அடங்கும். மேலும், சூஃபி தேடுபவரின் பயணம் அவரை அழைத்துச் செல்லும் நான்கு விமானங்கள் - நசுத், ஜப்ருத், மாலாகுட் மற்றும் லாஹுத் the அவஸ்தானத்தின் இந்து கருத்தாக்கத்துடன் அல்லது ஜாக்ரத், ஸ்வப்னா, சுஷ்பதி மற்றும் துரியாவின் நான்கு ‘மாநிலங்களுக்கு’ ஒத்திருக்கின்றன என்று அவர் அறிவுறுத்துகிறார்.
தாராவின் மிகவும் சுவாரஸ்யமான படைப்புகளில் ஒன்று, அவரது கவிதைத் தொகுப்பான திவான், இக்ஸிர்-ஐ ‘அசாம்’ என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. திவானின் சில வசனங்கள், கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன, தாராவின் மாய சிந்தனையின் ரயிலை பரிந்துரைக்கின்றன:
ஏகத்துவத்தில் [Tauhid]
* உங்களால் முடிந்த இடத்தைப் பாருங்கள், எல்லாம் அவர், கடவுளின் முகம் எப்போதும் நேருக்கு நேர்.
* அவரைத் தவிர நீங்கள் எதைப் பார்த்தாலும் அது உங்கள் ஆடம்பரத்தின் பொருள், அவரைத் தவிர வேறு விஷயங்கள் ஒரு கானல் நீர் போன்ற இருப்பைக் கொண்டுள்ளன. கடவுளின் இருப்பு எல்லையற்ற கடல் போன்றது, மக்கள் அதன் நீரில் வடிவங்கள் மற்றும் அலைகள் போன்றவை.
* நான் அவரிடமிருந்து என்னைப் பிரிப்பதாகக் கருதவில்லை என்றாலும், நான் கடவுளாக கருதவில்லை. துளி கடலுடன் எந்த உறவைக் கொண்டுள்ளது, என் நம்பிக்கையில் நான் உண்மையாக இருக்கிறேன், அதற்கு அப்பால் எதுவும் இல்லை.
* சூரியனிடமிருந்து தனித்தனியாக ஒரு அணுவை நாம் பார்த்ததில்லை, ஒவ்வொரு துளி நீரும் கடல் தான். எந்த பெயரில் ஒருவர் உண்மையை அழைக்க வேண்டும்?
எந்த பெயரில் ஒருவர் உண்மையை அழைக்க வேண்டும்?
இருக்கும் ஒவ்வொரு பெயரும் கடவுளின் பெயர்களில் ஒன்றாகும்.
தெய்வீக அன்பில்
* ஓ, யாருடைய பெயரிலிருந்து மழை பெய்கிறது!
உங்கள் செய்தியிலிருந்து மழை!
உங்கள் வீதியைக் கடந்து வருபவர் உணர்ந்துகொள்கிறார்
அது உண்மையில் உங்கள் வீட்டின் மொட்டை மாடியில் இருந்து மழை பெய்யும்! விசித்திரமான பாதையில்
* கடவுளைத் தவிர வேறு யாரிடமும் திரும்பாதீர்கள், ஜெபமாலை மற்றும் புனித நூல் ஒரு முடிவுக்கு ஒரு வழி மட்டுமே.
* இந்த பக்தி எல்லாம் கர்வம் மற்றும் பாசாங்குத்தனம், இது நம்முடைய அன்புக்குரியவருக்கு எவ்வாறு தகுதியானது?
* ராஜ்யம் எளிதானது, வறுமையுடன் உங்களை அறிமுகப்படுத்துங்கள், ஒரு துளி தன்னை ஒரு கடலாக மாற்றும் போது ஏன் ஒரு முத்து ஆக வேண்டும்?
* தங்கத்தால் நனைந்த கைகள் துர்நாற்றம் வீசத் தொடங்குகின்றன, ஆத்மாவின் அவலநிலை தங்கத்தால் மண்ணானது!
இரவும் பகலும் மக்கள் இறப்பதை நீங்கள் கேள்விப்படுகிறீர்கள்,
நீங்களும் இறக்க வேண்டும். உங்கள் நடத்தை எவ்வளவு விசித்திரமானது!
* மேலும் ஒரு பயணி கணக்கிடப்படாதவர்,
அவர் தனது பயணத்தைப் பற்றி கவலைப்படுவது குறைவு.
நீங்களும் இந்த உலகில் ஒரு பயணி, நீங்கள் விழித்திருந்தால் இதை உறுதியாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உங்களிடமிருந்து அகங்காரத்தை விரட்டுங்கள், ஏனென்றால், ஆணவம், ஆணவம் போன்றவை ஒரு சுமையும் கூட. நீங்கள் இந்த உலகில் வாழும் வரை, சுதந்திரமாக இருங்கள், காத்ரி உங்களுக்கு எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளார்!
* இதை அங்கீகரித்தவர், நாள் சுமந்து வந்தவர், தன்னை இழந்தவர் அவரைக் கண்டுபிடித்தார்.
தனக்குள்ளேயே அவரைத் தேடாதவர், அவருடன் தனது தேடலைச் சுமந்து சென்றார்.
காத்ரி தனது காதலியை தனது சுயத்திற்குள்ளேயே கண்டுபிடித்தார், அவர் நல்ல மனநிலையுடன் இருப்பதால், அவர் நல்லவர்களின் தயவை வென்றார்.
* நீங்கள் எந்தப் பொருளை நோக்கி உங்கள் முகத்தைத் திருப்பினாலும், அவர் பார்வையில் இருக்கிறார், நீங்கள் பார்வையற்றவரா, ஏன் அவரை நீங்களே நியமிக்கிறீர்கள்?
தாரா ஆன் தி இந்துக்களின் மத அமைப்புகள்
தாரா இந்துக்களின் மத அமைப்புகள் குறித்து விரிவாக எழுதினார், அவருக்கு முன் பல முஸ்லீம் மாயவாதிகள் மற்றும் அறிஞர்களின் பாரம்பரியத்தை பின்பற்றினார். அவருக்கு முன்னும் பின்னும் பல சூஃபிகளைப் போலவே, இந்துக்களின் சில மத பிரமுகர்கள் உண்மையில் கடவுளின் தீர்க்கதரிசிகளாகவும், சில இந்து வேதங்கள் தெய்வீக தோற்றம் கொண்டவர்களாகவும் இருப்பதைக் கண்டார். ஆகவே, உதாரணமாக, சிர்-ஐ அக்பரில் அவர் எழுதுகிறார், ஏகத்துவத்தின் வலுவான திரிபு வேதங்களில் காணப்படலாம், மேலும் உபநிடதங்களின் ஏகத்துவ தத்துவம் ‘புனித குர்ஆனுக்கும் அதன் வர்ணனையுடனும் இணக்கமாக இருக்கலாம்’ என்று கருதுகிறது.
இந்து மத அமைப்புகளைப் பற்றிய பரிவுணர்வு புரிதலுக்கான தனது தேடலில், தாரா சமஸ்கிருத ஆய்வில் பல ஆண்டுகள் செலவிட்டார், இந்த நோக்கத்திற்காக பெனாரஸிலிருந்து ஏராளமான பண்டிதர்களைப் பயன்படுத்தினார். பல சமகால சமஸ்கிருத அறிஞர்கள் அவரை மொழியின் தாராள ஆதரவுக்கு பாராட்டுகிறார்கள். இவர்களில் முக்கியமானவர் ஜகந்நாத் மிஸ்ரா, ஷாஜகானின் கட்டளை மற்றும் அவருக்கு வழங்கப்பட்ட பணம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு முறை வெள்ளி நாணயங்களுக்கு எதிராக எடைபோட்டார் என்று கூறப்படுகிறது. தாராவைப் புகழ்ந்து பேசும் ஒரு படைப்பான ஜகத்ஸிம்ஹா மற்றும் ஆசிப் விலாசாவின் ஆசிரியரான இவர், ஷாஜகானின் மனைவி நூர் ஜகானின் சகோதரர் ஆசிப் கானைப் புகழ்ந்து எழுதப்பட்ட ஒரு கட்டுரை. தாராவால் ஆதரிக்கப்பட்ட பிற சமஸ்கிருத அறிஞர்கள் இரண்டாயிரம் ரூபாய் அரச ஓய்வூதியம் பெற்ற பண்டிட் கவீந்திராச்சார்யா மற்றும் டெல்லி மன்னர்களைப் பற்றிய வரலாற்றுப் படைப்புகளை எழுதியவர் பன்வாலி தாஸ், காவிய மகாபாரதத்தின் முக்கிய நபரான யுதிஷ்டிராவிலிருந்து ஷாஜகான் வரை , இதற்காக ஷாஜகானால் சர்வவியத்யிதானா என்ற பட்டத்துடன் க honored ரவிக்கப்பட்டார்.
இந்துக்களின் மத அறிவியலில் தாராவின் பல படைப்புகளில் மிகவும் பிரபலமானவை அவரது மஜ்மா உல் பஹ்ரைன் (‘இரண்டு பெருங்கடல்களின் கலவை’). தாராவுக்கு நாற்பத்திரண்டு வயதாக இருந்தபோது நிறைவுற்றது, இந்த புத்தகம் சூஃபித்துவத்திற்கும் இந்து ஏகத்துவ சிந்தனையின் சில இழைகளுக்கும் இடையிலான ஒற்றுமையை உருவாக்குவதற்கான ஒரு முன்னோடி முயற்சியாகும், மேலும் இந்த இரண்டையே புத்தகத்தின் பெயரில் உள்ள ‘இரண்டு பெருங்கடல்கள்’ குறிப்பிடுகின்றன. இந்த கட்டுரையை ‘இரண்டு உண்மை அறிந்த குழுக்களின் உண்மை மற்றும் ஞானத்தின் தொகுப்பு’ என்று அவர் விவரிக்கிறார். இது, உள்ளடக்கத்தைப் பொறுத்தவரை, தொழில்நுட்பமானது, இந்து சொற்களிலும் இஸ்லாமிய சூஃபித்துவத்தில் அவற்றின் சமமானவற்றிலும் கவனம் செலுத்துகிறது. இந்த புத்தகம் தெரிவிக்கும் அடிப்படை செய்தி தாராவின் சொந்த வார்த்தைகளில் சுருக்கமாகக் கூறப்படுகிறது: 'ஆன்மீகவாதம் சமத்துவம்', மேலும், அவர் மேலும் கூறுகிறார், 'ஒரு காஃபிர், பாவத்தில் மூழ்கியிருப்பது எனக்குத் தெரிந்தால், ஒரு வகையில், ஏகத்துவத்தின் குறிப்பைப் பாடுவது , நான் அவரிடம் செல்கிறேன், அவரைக் கேட்டு அவருக்கு நன்றியுள்ளவனாக இருக்கிறேன் '.
மஜ்மா-உல் பஹ்ரைன் இருபத்தி இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது, ஒவ்வொன்றிலும் தாரா இந்து மற்றும் சூஃபி கருத்துகள் மற்றும் போதனைகளுக்கு இடையிலான ஒற்றுமையை வரைய முயல்கிறார். ஆகவே, உதாரணமாக, முட்கியின் இந்து கருத்து, இரட்சிப்பின் சூஃபி கருத்தாக்கத்துடன் ஒத்ததாக இருக்கிறது, இது கடவுளில் உள்ள சுயத்தை நிர்மூலமாக்குவதை (ஃபனா) குறிக்கிறது. அல்லது, எடுத்துக்காட்டாக, ‘இஷ்க் (காதல்) என்ற சூஃபி கருத்து இந்து ஏகத்துவவாதிகளின் மாயாவுடன் ஒத்ததாகக் கூறப்படுகிறது. அன்பிலிருந்து, தாரா கூறுகிறார், சூஃபிக்களுக்கு முஹம்மதுவின் ஆத்மா என்றும், மகாத்மான் அல்லது ஹிரண்யகர்பா இந்துக்களுக்கு மாறி மாறி அறியப்பட்ட ‘பெரிய ஆன்மா’ என்றும் பிறந்தார்.
தாராவின் சில இந்து வேதங்களை பாரசீக மொழியில் மொழிபெயர்ப்பது இடைக்கால இந்தியாவில் வெவ்வேறு மதங்களைச் சேர்ந்தவர்களிடையே புரிந்துணர்வு பாலங்களை வளர்ப்பதற்கான ஒரு அடையாளத்தைக் குறிக்கிறது, இதில் சூஃபிகள் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். தாராவின் மொழிபெயர்ப்பின் ஆரம்ப முயற்சிகளில் ஒன்று, அவர் கீதையை பாரசீக மொழியில் மொழிபெயர்த்தது. யோகாவின் தத்துவத்தில் இருந்ததால் ஆர்வமாக இருந்த தாரா, யோகா பற்றிய ஆரம்பகால சமஸ்கிருத நூல்களில் ஒன்றான யோகா வசிஷ்டத்தையும் பாரசீக மொழியில் மொழிபெயர்த்திருந்தார். உரையின் மொழிபெயர்ப்பாளர் கடவுள் மற்றும் முஹம்மது நபி ஆகியோரைப் புகழ்ந்து தனது கட்டுரையைத் திறக்கிறார்:
நன்றியுணர்வு, வணக்கம் மற்றும் சமர்ப்பிப்பு ஆகியவை ஒருவருக்கு வழங்கப்படுகின்றன, சூரியனின் யாருடைய மகிமை பிரபஞ்சத்தின் ஒவ்வொரு அணுவிலும் பிரகாசிக்கிறது மற்றும் முழு பிரபஞ்சத்திலும் ஆடம்பரம் வெளிப்படுகிறது, இருப்பினும் அவர் எல்லா கண்களிலிருந்தும் மறைக்கப்பட்டு முக்காடு பின்னால் இருக்கிறார்; எல்லா நேர்மையுடனும் நம்பிக்கையுடனும் எல்லையற்ற நம்பிக்கைகள் பிழையின்மை, விடுபடுதல் அல்லது புனிதத்தன்மை ஆகியவற்றிலிருந்து விடுபட்டுள்ளன, அவருடைய படைப்பின் மிகச்சிறந்த தயாரிப்பு, புனித நபிகள் நாயகம், அமைதி மற்றும் அல்லாஹ்வின் ஆசீர்வாதம் அவருக்கு இருக்கட்டும், ஹஸ்ரத்துக்கும் அதே 'அலி, அவரது அன்பின் பொருள்.
பின்னர் மொழிபெயர்ப்பாளர் தாராவை மேற்கோள் காட்டுகிறார்:
இந்த உன்னத கட்டளைக்கு எனது முக்கிய காரணம் [யோகா வசிஷ்ட மொழிபெயர்க்கப்பட்டிருப்பது], ஷேக் சூஃபிக்குக் கூறப்பட்ட யோகா வசிஷ்டத்தின் மொழிபெயர்ப்பைப் பின்தொடர்வதன் மூலம் நான் லாபம் ஈட்டினாலும், ஒரு முறை இரண்டு புனித நபர்கள் என் கனவுகளில் தோன்றினர்; அவர்களில் ஒருவர் உயரமானவர், அதன் தலைமுடி நரைத்தவர், மற்றவர் குறுகியவர் மற்றும் முடி இல்லாமல். முந்தையவர் வசிஷ்டா மற்றும் பிந்தையவர் ராம் சந்திரா, நான் ஏற்கனவே குறிப்பிட்டுள்ள மொழிபெயர்ப்பைப் படித்ததால், நான் இயல்பாகவே அவர்களிடம் ஈர்க்கப்பட்டு அவர்களுக்கு மரியாதை செலுத்தினேன். வசிஷ்டர் என்னிடம் மிகவும் அன்பாக இருந்தார், என்னை முதுகில் தட்டினார், ராம் சந்திராவை உரையாற்றியபோது, நானும் அவரும் சத்தியத்தைத் தேடுவோர் என்பதால் நான் அவருக்கு சகோதரர் என்று சொன்னேன். அவர் என்னை அரவணைக்க ராம் சந்திராவிடம் கேட்டார், அவர் அன்பின் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் செய்தார். அதன்பிறகு, வசிஷ்டா ராம் சந்திராவுக்கு சில இனிப்புகளைக் கொடுத்தார், அதை நானும் எடுத்து சாப்பிட்டேன். இந்த பார்வைக்குப் பிறகு, புத்தகத்தின் மொழிபெயர்ப்பை ஏற்படுத்தும் ஆசை என்னுள் தீவிரமடைந்தது.
தாரா பல்வேறு பின்னணியிலிருந்து மர்மவாதிகளுடன் நெருக்கமான மற்றும் நல்லுறவை ஏற்படுத்தினார். இவர்களில் பல ஜோகிகள் மற்றும் சாதுக்கள் இருந்தனர், அவர்களில் சிலர் தாராவும் எழுதினர். அத்தகைய ஒரு சாது, புகழ்பெற்ற சூஃபி-பக்தி துறவி கபீரின் பின்பற்றுபவரும், பாபா லாலிஸ் என்று பெயரிடப்பட்ட ஒரு சிறிய ஏகத்துவ ஒழுங்கின் நிறுவனருமான பாபா லால் ஆவார். இந்த பிரிவின் பல போதனைகள் ஒரு தனித்துவமான சூஃபி செல்வாக்கைக் காணலாம். இந்த போதனைகளின் சுருக்கம் தாராவின் மாகலமா பாபா லால் வா தாரா ஷிகோவில் காணப்படுகிறது, இது கி.பி 1653 இல் லாகூரில் நடைபெற்ற பாபாவிற்கும் தாராவிற்கும் இடையில் ஏழு நீண்ட உரையாடல்களைக் கொண்டுள்ளது. இந்த ஏழு சொற்பொழிவுகள் முதலில் ஹிந்தாவியில் இயற்றப்பட்டு பின்னர் பாரசீக மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன தாராவின் தலைமை செயலாளர் ராய் சந்திர பன். தாரா யோகா வசிஷ்ட மொழிபெயர்ப்பைப் போலவே, இந்த உரை குறிப்பாக இந்து மற்றும் முஸ்லீம் மாயவியலாளர்களின் போதனைகளில் சில ஒற்றுமைகள் குறித்து கவனம் செலுத்துகிறது.
இந்து தத்துவத்தில் ஏகத்துவ இழைகளை ஆராய்வதில் தாரா கொண்டிருந்த மிகுந்த ஆர்வம், இறுதியாக, ஐம்பத்திரண்டு உபநிடதங்களை பாரசீக மொழியில் மொழிபெயர்க்க வழிவகுத்தது. அவர் தயாரித்த உரை, சிர்ர் உல்-அக்பர் ('தி கிரேட் ரகசியம்') பொ.ச. 1067 AH / 1657 இல் நிறைவடைந்தது. இங்கே, உபநிடதங்களின் 'பெரிய ரகசியம்' ஏகத்துவ செய்தி என்று அவர் கருதுகிறார், இது அதற்கு ஒத்ததாகும் இது குர்ஆனை அடிப்படையாகக் கொண்டது. உரை அல்லாஹ்வையும் நபிகள் நாயகத்தையும் புகழ்வதன் மூலம் தொடங்குகிறது:
எல்லா பரலோக புத்தகங்களிலும் பிஸ்மில்லாவின் [குர்ஆனின் முதல் சொல்] ‘பி’ இல் உள்ள புள்ளி யாருடைய நித்திய ரகசியங்களில் ஒன்றாகும் என்பதையும், புத்தகங்களின் தாய் என்று புகழப்படுவதையும் புகழ்ந்துரைப்போம். புனித குர்ஆனில் அவருடைய புகழ்பெற்ற பெயரின் அடையாளமும் உள்ளது; தேவதூதர்கள், பரலோக புத்தகங்கள், தீர்க்கதரிசிகள் மற்றும் புனிதர்கள் அனைவரும் இந்த பெயரில் புரிந்து கொள்ளப்படுகிறார்கள். சர்வவல்லமையுள்ள அல்லாஹ்வின் ஆசீர்வாதங்கள் அவனது படைப்புகளில் மிகச் சிறந்தவை, புனித நபிகள் நாயகம் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினர் மீதும், அவருடைய அனைத்து தோழர்கள் மீதும் இருக்கட்டும்!
தாரா பின்னர் உபநிடதங்களை மொழிபெயர்ப்பதன் பின்னணியில் உள்ள நோக்கத்தை விவரிக்கிறார். 1050 ஏ.எச். இல் அவர் காஷ்மீருக்கு விஜயம் செய்தார், அங்கு அவர் ஹஸ்ரத் முல்லா ஷாவைச் சந்தித்தார், அவர் 'ஞானிகளின் மலர், ஆசிரியர்களின் ஆசிரியர், முனிவர்களின் முனிவர், வழிகாட்டிகளின் வழிகாட்டி, வழிகாட்டி ஒற்றுமையாளர்கள் சத்தியத்தில் சாதிக்கிறார்கள் '. அதன்பிறகு, ‘ஒவ்வொரு பிரிவினதும் ஞானிகளைப் பார்க்கவும், ஏகத்துவத்தின் உயர்ந்த வெளிப்பாடுகளைக் கேட்கவும்’ அவர் ஏங்கினார். ஆகவே, யூதர்களின் தோரா (த aura ரத்), இயேசுவின் நற்செய்திகள் (இன்ஜில்) தாவீதின் சங்கீதங்கள் (ஜாபூர்) மற்றும் கூடுதலாக, மற்ற வேதங்களிலும் ஏகத்துவத்தைத் தேடுவதைத் தொடங்கினார் என்று அவர் கூறுகிறார். பண்டைய இந்துக்கள். சில இந்து 'இறையியலாளர்கள் மற்றும் ஆன்மீகவாதிகள்' ('உலமா-ஐ ஜாஹிரி வா பாட்டினி) உண்மையில் ஒரே கடவுளை நம்புகிறார்கள் என்ற உண்மையை அவர் ஒப்புதலுடன் குறிப்பிடுகிறார், ஆனால் மத விஷயங்களில் அதிகாரிகள் என்று கூறும்' தற்போதைய காலத்தின் அறியாமை 'என்று புலம்புகிறார். , இந்த அடிப்படை உண்மையை முற்றிலும் சிதைத்துவிட்டது. இந்துக்களின் மத அமைப்புகளில் ஏகத்துவத்தின் தடயங்களை அவர் தேடியது, குர்ஆன் மீதான அவரது நம்பிக்கையிலிருந்து, கடவுள் அவ்வப்போது, ஒரு வழிபாட்டைப் பிரசங்கிக்க எல்லா மக்களுக்கும் தீர்க்கதரிசிகளை அனுப்பியுள்ளார் என்று கூறுகிறது. . இவ்வாறு, அவர் மேலும் கூறுகிறார்:
புனித குர்ஆனிலிருந்து ஒரு தீர்க்கதரிசி இல்லாமல், வெளிப்படுத்தப்பட்ட வேதமின்றி ஒரு தேசமும் இல்லை என்பதையும் அறியலாம், ஏனென்றால், 'நாங்கள் ஒரு அப்போஸ்தலரை எழுப்பும் வரை நாங்கள் தண்டிப்பதில்லை' [அல்குர்ஆன்: XVII, 15]. மற்றொரு வசனத்தில்: ‘மேலும் ஒரு மக்கள் இல்லை, ஆனால் ஒரு எச்சரிக்கையாளர் அவர்களிடையே சென்றுவிட்டார்’ [அல்குர்ஆன்: XXXV, 24]. மற்றொரு இடத்தில்: ‘நிச்சயமாக, நாங்கள் எங்கள் அப்போஸ்தலர்களை தெளிவான வாதங்களுடன் அனுப்பினோம், அவர்களுடன் புத்தகத்தையும் அளவையும் அனுப்பினோம்’ [அல்குர்ஆன்: எல்விஐஐ, 25].
அதன்படி, தாரா கூறுகிறார், அவர் 1067 ஏ.ஹெச். புனித குர்ஆனுடன் இணக்கம். உபநிடதங்களின் போதனைகளை ஆராய்ந்த அவர், அவை ‘ஏகத்துவத்தின் புதையல்’ என்று எழுதுகிறார், இருப்பினும், ‘மிகச் சிலரே இந்துக்களிடையே கூட இதனுடன் உரையாடுகிறார்கள்’ என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார். எனவே, இந்த 'பெரிய ரகசியத்தை' வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவருவதற்கான அவசரத் தேவை உள்ளது, இதன் மூலம் இந்துக்கள் ஏகத்துவத்தைப் பற்றிய உண்மையை தங்கள் சொந்த வேதங்களில் அடங்கியுள்ளதைக் கற்றுக் கொள்ள முடியும், மேலும், முஸ்லிம்களுக்கும் இது குறித்து விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த முடியும். உபநிடதங்களில் உள்ள ஆன்மீக பொக்கிஷங்கள். உபநிடதங்களை அவற்றின் அசல் வடிவங்களில், தெய்வீகமாக வெளிப்படுத்தப்பட்ட வசனங்களின் நிலையை அவர் ஏற்றுக்கொள்ளும் அளவிற்கு செல்கிறார், ஒரு 'பாதுகாக்கப்பட்ட புத்தகத்தை' பற்றி பேசும் குர்ஆனிய வசனம், 'சுத்திகரிக்கப்பட்டவை தவிர வேறு யாரும் தொடக்கூடாது' [குர்ஆன் 'ஒரு: LVI, 77-80] அவர்களுக்கு உண்மையில் பொருந்தும், ஏனென்றால் குர்ஆனின் சில வசனங்கள் அவற்றின் சமஸ்கிருத வடிவத்தில் காணப்படுகின்றன.
தாராவின் மரணம்
L657 C.E இல் பேரரசர் ஷாஜகானின் கடுமையான நோய் அவரது மகன்களிடையே அடுத்தடுத்த போரின் சமிக்ஞையாக இருந்தது. 8 ரங்கசீப் 1658 இல் அரியணையைப் பிடித்தார் மற்றும் அவரது தந்தையை ஆக்ராவில் உள்ள கோட்டையில் சிறையில் அடைத்தார், அங்கு அவர் எட்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இறந்தார். ஷாஜகானின் மூத்த மகனாக, அரியணைக்கு சரியான வாரிசாக கருதப்பட்ட தாராவை தூக்கிலிட அவர் உத்தரவிட்டார். இருவருக்கும் இடையிலான மோதல் உண்மையில், வேரூன்றி, அரசியல் ரீதியாக இருந்திருக்கலாம் என்றாலும், அதற்கு ஒரு மத உடை வழங்கப்பட வேண்டும். தாரா மீது u ரங்கசீப் மற்றும் சில ‘உலமாக்கள் அரச நீதிமன்றத்தில் துரோகம் மற்றும் மதங்களுக்கு எதிரானது என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டனர். அதன்படி, 1659 சி.இ.யில் u ரங்கசீப் பிறப்பித்த அரச ஆணையின் கீழ் அவர் தூக்கிலிடப்பட்டார். டெல்லியில் உள்ள ஹுமாயூன் பேரரசரின் கல்லறை வளாகத்தில் ஒரு மறக்கமுடியாத கல்லறையில் அவர் மறந்துபோன ஒரு ஹீரோ புதைக்கப்பட்டார்.
Comments
Post a Comment